Προσφυγιά. Μια πληγή βαθειά που δεν κλείνει ποτέ. Ίσως και να μην ανακουφίζεται ποτέ.
Πόνος. Πόνος, πίκρα, πικρία και καημός.
Έγκλημα. Έγκλημα ειδεχθές.
Γενοκτονία.
Η ουσία; Όταν ένα έγκλημα δεν τιμωρείται, τότε επαναλαμβάνεται και για να μην συμβεί αυτό απαιτείται μόνιμος σχεδιασμός για τη «σωστή» διάσωση της ιστορίας, τη διάδοσή της αλλά και μεγάλη προσπάθεια για τη διατήρηση της μνήμης.
101 χρόνια μετά, 353.000 θύματα ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ να ζητούν δικαίωση ενώ οι Τούρκοι εξακολουθούν αρνούνται τη σφαγή του 1922 και συνεχίζουν απροκάλυπτα -όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα- να τα αποδίδουν σε «αναπόφευκτες κακουχίες και ακρότητες του πολέμου».
Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική και «σφαδάζει» στη σκιά της αδικίας και της βαρβαρότητας.
Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ. Τιμά την μνήμη του ποντιακού Ελληνισμού και στέκεται με δέος και αγωνιστική διάθεση δίπλα σε κάθε ενέργεια, σε κάθε προσπάθεια σε κάθε «φωνή» που υψώνεται για την αναγνώριση της Γενοκτονίας από τη Διεθνή Κοινότητα και την Τουρκική Κυβέρνηση.
