Η βία φέρνει βία, ο πόλεμος και οι συνέπειές του στην ψυχή του ανθρώπου δεν έχουν διακρίσεις από όποια μεριά του μετώπου κι αν βρίσκεσαι. Το Γκιακ του Δημοσθένη Παπαμάρκου από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος μέσα από τη διασκευή και σκηνοθεσία της Γεωργία Μαυραγάνη θέλησε ουσιαστικά να εξισώσει τούρκους και έλληνες της Μικρασίας στα χρόνια το ξεριζωμού. Δείχνοντας σκληρές σκηνές στην καθημερινή ζωή των ελλήνων πριν και μετά τον πόλεμο, οι οποίες αποδεικνύουν την αγριάδα των πρώτων κάτι που σαν έλληνες δεν θα θέλαμε πιθανόν να γνωρίζουμε.
Ο κόσμος στο Θεταροδρόμιο παγωμένος από την παράσταση, η οποία εκτυλισσόταν γύρω από ένα τραπέζι σε πολύ γρήγορους ρυθμούς, με το λόγο των πρωταγωνιστών να είναι επίσης βίαιος εφάμιλλος της υπόλοιπης ζωής τους. Μιας ζωής που ήταν και προπολεμικά και μεταπολεμικά σχεδόν ίδια με τα απομεινάρια του πολέμου να μην επιτρέπουν πολλά. Αλλά και να βγάζουν στην επιφάνεια ομοφυλοφιλικές κρυφές διαθέσεις και άλλες σκέψεις που εγείρονται μέσα από τη βία.
Ι.Π.
