Η ανάγκη να συμμετέχεις σε μια τελετή που γίνεται σε συγκεκριμένη στιγμή στο γύρισμα του χρόνου, και η στενοχώρια σου άμα δεν μπορείς να «κοινωνήσεις» όταν τελείται, επειδή είσαι μακριά, … είναι το βασικό κομμάτι στον ορισμό του τι σημαίνει έθιμο.
Και κοινωνία χωρίς έθιμα ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει. Χωρίς αυτά τα πανίσχυρα κοινά σημεία αναφοράς, αυτούς τους αόρατους δεσμούς ανάμεσα στα μέλη της, που ξεκινούν από το παρελθόν και παραδίδονται από γενιά σε γενιά. Αν τα αφαιρέσεις, σου μένει μια αμήχανη ομάδα ανθρώπων που ψάχνεται…
Η μεγάλη συμμέτοχη στην Αποκριά του κόσμου που ζει στην Κοζάνη, ο ξεσηκωμός ένα σωρό ξενιτεμένων παιδιών της πόλης που καταφθάνουν για να είναι εδώ στην κορύφωσή της, αλλά και η έντονη νοσταλγία που αισθάνονται τέτοιες μέρες όσοι δεν μπορούν να ‘ρθουν, δείχνει πως ΑΥΤΟ το έθιμο είναι ζωντανό.
Αναλλοίωτο ΔΕΝ μπορεί να παραμείνει.
Πεθαίνει!!!
Να ευχόμαστε να κρατάει τη λαϊκή του βάση και να έχει όσο γίνεται πιο ελαστικά τοιχώματα για να χωράει τις ανάγκες για έκφραση της καινούργιας κοινωνίας που το τελεί κάθε φορά.
Κι όταν βλέπεις χιλιάδες ανθρώπους με μαυρισμένη ψυχή από τις αφόρητες πλέον πιέσεις της καθημερινότητας, να ξεχύνονται στους δρόμους, στις πλατείες και στα σταυροδρόμια των Φανών για να πανηγυρίσουν εκρηκτικά το τέλος του χειμώνα, … ε τότε αισθάνεσαι την ανάγκη να πεις: «ΠΑΨΤΕ ΠΙΑ ΟΙ ΜΙΖΕΡΟΙ! Αφήστε μας να ανασάνουμε για λίγες μέρες… Κι από αύριο Σαρακοστή… Σαρακοστή τρανή!»
Άντε και του χρόνου όλοι αντάμα!
Ματίνα Τσικριτζή Μόμτσιου
