Τέλη του 2019 και γελούσαμε με τους Κινέζους που έστηναν νοσοκομεία σε λίγες μέρες, για ένα νέο στέλεχος κορονοϊου.Μετα ήρθε το κύμα στην Ιταλία, στη περιοχή του Μιλάνου, με χιλιάδες νεκρούς και γύρω στο Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2020, είχαμε και το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα και εν συνεχεία εκατοντάδες νεκρούς, αφού ο ιός ειχε απρόβλεπτη συμπεριφορά, με πρόκληση αναπνευστικής ανεπάρκειας, εμβολών, αιμορραγιών και διαφόρων άλλων σοβαρών επιπλοκών.

Έρχεται η καραντίνα και θυμάμαι να είμαι μόνος στο ιατρειο, με την υφασμάτινη (τοτε) μάσκα, βλέποντας τα επείγοντα καρδιολογικα περιστατικά.Ειναι η εποχή του πανικού, που ψεκαζαμε με τις γραμματείς μου, όπου ακουμπούσε κάποιος στο ιατρειο! Όταν δε εβηχε κάποιος, μας έλουζε κρύος ιδρώτας..
Στο σουπερμάρκετ πήγαινα μόνο εγώ, αφού το ειχα απαγορεύσει στην γυναίκα μου(μαλωσαμε πολλές φορές). Τα δε ψώνια, όπως και εγώ, μπαίναμε από το γκαράζ και ανέβαινα σπίτι, μετά αποστείρωση. Έξοδος δεν γινόταν πουθενά, παρά μόνο στο ιατρειο.. Οι μετακινήσεις με μηνύματα και με ωράριο.. Χάσαμε την ανθρώπινη επαφή, την απλή χειραψία και δεν μπορούσες να δεις χαμόγελα, αφού τα κάλυπτε η μάσκα..

Ήταν η εποχή που δεν υπήρχαν εμβόλια, η ιατρική ακόμα μελετούσε τον ιό, ο οποίος δρούσε ανεξέλεγκτα,με συνέπεια να χάσω δεκάδες ασθενείς και φίλους, μεταξύ των οποίων και νέοι, οι οποίοι δεν θα κινδύνευαν από μια απλή γρίπη.

Εν συνέχεια το 2021 ήρθαν τα εμβόλια, τα οποία έσωσαν κόσμο και ταυτόχρονα ήρθε και η μετάλλαξη Δ, η οποία είχε τρομακτική δυναμική σε ορισμένους(στην συντριπτική πλειοψηφία σε ανεμβολιαστους).

Μέσα στις γιορτές , αρχές του 2022, βρήκε εμένα και την οικογένειά μου ο κορονοϊος,παρόλο που πρόσεχα σαν υστερικός. Έξι το πρωί και είχα ένα πονόλαιμο περίεργο, ξυπνάω κάνω τεστ θετικό, με ένα πανικό να με διαπερνά, αλλά εν συνεχεία ηρέμησα αφού ήξερα ότι θα με προστατεύσει το εμβόλιο, όπως και έγινε..

Το 2022 ήταν η χρονιά της Ομικρον, η οποία επιτέλους ήταν πολύ πιο ήπια από τις άλλες μορφές και ουσιαστικά νέος άνθρωπος ήταν πάρα πολύ δύσκολο να πάθει κάτι σοβαρό,ακομη και ο ανεμβολιαστος, όταν δεν νοσουσε κάποιος υπερήλικας με σοβαρές παθήσεις, η χορήγηση του αντιικου Paxlovid τον έσωζε.Ειχε μείνει όμως η φοβία μέσα μου με όλα αυτά που είδα αυτό το διάστημα..

Φτάσαμε στο 2023 οπότε και η διαπίστωση ότι η μετάλλαξη Ομικρον ήταν αρκετά πιο ήπια, έγινε καθημερινότητα και επιτέλους άρχισε να φεύγει ο φόβος που είχε φωλιάσει μέσα μου.

Πλέον ο κορονοϊος ενσωματώθηκε στην καθημερινή μας ζωή, ως ακίνδυνος για νέους, ενώ οι υπερήλικες καλύπτονται από την έγκαιρη χορήγηση του Paxlovid και επιστρέφουμε στην φυσιολογική ζωή, χωρίς άγχος.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κορονοϊος ήταν ένας απρόβλεπτος και θανατηφόρος ορισμένες φορές ιός και ότι τα εμβόλια, έσωσαν χιλιάδες κόσμο, την δεδομένη στιγμή. Ειχαν παρενέργειες;Ναι αλλά λίγες, όπως όλα τα φάρμακα. Πλέον ο εμβολιασμός δεν είναι απαραίτητος, ίσως σε ελάχιστους υπερήλικες, δεδομένης και της προστασίας που προσφέρουν τα αντιικα φάρμακα.

Η σχέση μου με την μάσκα, ήταν μια σχέση πάθους και μίσους, την φόρεσα με μανία και την μίσησα στο τέλος, όσο δεν έχω μισήσει τίποτε στον κόσμο..Οι μάσκες έφυγαν, δυστυχώς όμως για εμάς που δουλεύουμε στον τομέα υγείας, παραμένουν για να προστατεύουμε τους υπερήλικες που έρχονται στο ιατρειο. Τα σημάδια στα αυτιά μου παραμένουν, αλλά άρχισαν να φεύγουν τουλάχιστον τα σημάδια στην ψυχη μου, θα παραμείνουν όμως για πάντα σε κάποιους, που βίωσαν την περίοδο αυτή με ακόμη χειρότερο τρόπο..