Το πρόβλημα δεν είναι τα άτομα και οι επιχειρήσεις που πήραν και συνεχίζουν να παίρνουν τις “προκαταβολές’ που δίνει το κράτος. Πολύ καλά κάνουν οι άνθρωποι και τα παίρνουν. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα. Κανείς δε μπορεί να τους κατηγορήσει. Ούτε για πλάκα.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στον τρόπο, το πλάνο και την κατανομή των ευρωπαϊκών (και ουχί ελληνικών) κονδυλίων στις επιχειρήσεις.
Το “δίνω πολλά σε λίγους κι όχι αρκετά ή έστω λίγα σε πολλούς ή και σε όλους” είναι μια λανθασμένη τακτική. Με το να αποκλείεις τόσες πολλές επιχειρήσεις για λίγες εκατοντάδες ευρώ τζίρου, δημιουργείς ένα “άδικο πεδίο”, δημιουργείς de facto μια μεγάλη “εσωτερική αντιπαράθεση”. Κάτι που θα ήταν λάθος να συμβεί. Όταν μια επιχείρηση παίρνει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ (μέχρι ενός σημείου ισως δίκαιο) και μια άλλη, μπορεί μικρότερου μεγέθους αλλά υπαρκτή, δεν παίρνει δεκάρα, ε τότε κάτι κάνεις λάθος.
Όχι γι’ αυτόν που πήρε τη “βοήθεια”.
Εδώ ως κράτος ενήργησες ορθά
(ίσως όχι στο 100% αλλά σε μεγάλο βαθμό).
Το λάθος το κάνεις με το “να αγνοείς” τους υπόλοιπους. Και “στους υπόλοιπους” σίγουρα δεν αναφέρομαι στα super markets και στα μεγάλα πολυκαταστήματα.
Με όλο μου το σεβασμό προς όλους τους εμπλεκόμενους. Απλά την άποψη μου διατυπώνω. Σωστή ή λανθασμένη.
Υ.γ: Το αμερικανικό μοντέλο “της οριζόντιας βοήθειας” δείχνει να είναι το πλέον ορθό εν μέσω μια τέτοιας κρίσης.
Πηγή fb:Vassilis Papapostolou
