Την 27-Νοεμβρίου -2011 ημέρα εκδήλωσης για την Εθνική αντίσταση έγραφα για την απόσυρση των αγαλμάτων από την Κεντρική πλατεία της Κοζάνης, των, Μητροπολίτη Ιωακείμ, Γεωργίου Λασσάνη και Γεωργίου Σακελλαρίου λόγω αναπλάσεως της πλατείας και προσωρινά θα στεγάζονταν στις αποθήκες του Δήμου, κατά την ανακοίνωση. Τα αγάλματα δυστυχώς έμειναν στην αποθήκη (9) εννέα χρόνια. Και έγραφα στη συνέχισα «Με αφορμή των ανωτέρω , έχω να προτείνω στο Δήμο που παρουσίασε το σχέδιο για την ανάπλαση της πλατείας να μεταφερθεί ο Ορειχάλκινος ανδριάντας του μακαριστού Μητροπολίτη Ιωακείμ , όχι στην αποθήκη, αλλά να τον τοποθετήσει στον κήπο του επισκοπείου στον Κ.Χ. χώρο του Δήμου. Εκεί είναι η φυσική και πνευματική του θέση ως πρώην ποιμενάρχης της μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης, μάλιστα με μεγάλη Αντιστασιακή δράση στη μαύρη κατοχή , να ατενίζει το επισκοπείο και να παραδειγματίζονται οι διάδοχοι του Μητροπολίτες, και οι ιερείς της Μητροπόλεως . Επίσης να τελείτε εκεί και το μνημόσυνο της Εθνικής αντίστασης και της μνήμης του Μητροπολίτη. Και να κατατίθενται τα στεφάνια από τους αρμοδίους .Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο γενναίος Μητροπολίτης Ιωακείμ ετίμησε την μητρόπολη και την Εθνική αντίσταση εναντίον των Ναζί και οφείλουν ο Δήμος και η Μητρόπολη να τον τιμούν με τον προσήκοντα σεβασμό.
Έρχομαι τώρα να επαναλάβω την πρότασή μου , όπως και παραπάνω, με τη διαφορά όμως, ότι το Άγαλμα να τοποθετηθεί στη θέση που είναι η προτομή του Λογίου, ιερέα, ιστορικού, συγγραφέα καθηγητή κλπ. Χαρίση Μεγδάνη, έξω από τον αύλειο χώρο του επισκοπείου που εφάπτεται και με τον τοίχο του επισκοπείου. Λάθος ήταν η τοποθέτησή του στο χώρο αυτό, δεν γνωρίζω με ποία σκέψη και απόφαση τοποθετήθηκε εκεί. Η θέση του Χαρίση Μεγδάνη είναι στην είσοδο της Βιβλιοθήκης, διότι είναι ο πνευματικός άνθρωπος που συγκρότησε και λειτούργησε τη Βιβλιοθήκη από το 1813, και έκτοτε συνεχίζει να λειτουργεί η βιβλιοθήκη με τη μορφή που είχε δώσει. Επί μια δεκαετία μέχρι το 1823 που απεβίωσε , εμπλούτιζε τη βιβλιοθήκη με βιβλία που έφερνε από τη Βιέννη όπου πήγαινε και συναντούσε τους εκεί διαμένοντες πνευματικούς ανθρώπους και Κοζανίτες Άλλωστε είχε διαμείνει και ο ίδιος ο Μεγδάνης στη Βιέννη διδάσκοντας. Γνώριζε όλους τους συμπατριώτες του , οι οποίοι βοηθούσαν και οικονομικά τη βιβλιοθήκη και ως γνωστόν η κόρη του Μητιώ με μεγάλη μόρφωση, και πολύγλωσση, γεννημένη στη Βιέννη, παντρεύτηκε τον Κοζανίτη Ιατροφιλόσοφο Γεώργιο Σακελλάριο. Το επαναλαμβάνω η Θέση του Χαρίση Μεγδάνη είναι στη Βιβλιοθήκη. Είναι Κιβωτός στα γράμματα της Κοζάνης.
Πρέπει κάποτε να μαθαίνουμε που πρέπει να τοποθετούμε τους αξιόλογους ανθρώπους και προσωπικότητες της Κοζάνης, αφού ενημερώνεται η αρμοδία επιτροπή του Δήμου από τους ανθρώπους της Βιβλιοθήκης , που γνωρίζουν την τοπική ιστορία, για να κατατοπίζονται σωστά και ιστορικά ,ώστε να μη γίνονται λάθη και να τιμούνται οι πρόγονοί μας που συνέδραμαν ποικιλοτρόπως την πόλη και βοήθησαν στην ανάπτυξή της ώστε να αξίζουν της Τιμής. Είναι αποκλειστικά θέμα του Δημοτικού συμβουλίου η αναγνώρισή και η προβολή τους , πέρα από αυτή που διαθέτουν ως πνευματικοί και με τις δωρεές τους στην Πόλη. Η τοπική μας ιστορία έχει μια αξιοζήλευτη διαδρομή με σπουδαίους ανθρώπους των γραμμάτων , των τεχνών , του εμπορίου και των εθνικών αγωνιστών που έδωσαν ποιότητα στην πόλη και κράτησαν αμόλυντη την ιστορία της.
Θα παραθέσω παρακάτω ένα γεγονός την ημέρα απελευθέρωσης της Κοζάνης 28-10-1944, όπως το έζησα.
«Μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Κοζάνη που είχαμε παρακολουθήσει τη φάλαγγα των αυτοκινήτων γεμάτα από στρατιώτες περνώντας από την οδό Πύλου Χαρίση, που ήταν το πατρικό μου σπίτι. Ήμασταν συγκεντρωμένα πολλά μικρά παιδιά σε κάποιο «σουκάκι» που ήταν και είναι κάθετος της Παύλου Χαρίση,( απέναντι ακριβώς από το σπίτι του Μεγάλου Μακεδονομάχου Νικολάου Μαλούτα. στο οποίο φιλοξενήθηκε τον Ιούλιο του 1904 για εννέα (9 )ημέρες ο Παύλος Μελάς. Απαξιώθηκε και ο Μαλούτας από Δημοτικό συμβούλιο). Που έγινε δρόμος και ονομάζεται σήμερα οδός Ξενοφώντος και συναντάται με την οδό μητροπολίτου Φωτίου. Οι Γερμανοί μας έριχναν σε ρολό καραμέλες και πέφταμε όλοι να τα μαζέψουμε, που να δούμε καραμέλες στην κατοχή. Στη συνέχεια υποδεχθήκαμε τον πρώτο ελευθερωτή ,που ανέβαινε την Παύλου Χαρίση, ζωσμένος με τα φισεκλίκια και κρατώντας στο χέρι όπλο, τον χειροκροτήσαμε φωνάζοντας ζήτω η Ελευθερία. Ο Κόσμος της Κοζάνης είχε συγκεντρωθεί στην πλατεία, στο Καμπαναριό κρέμασαν την Ελληνική σημαία που κυμάτιζε , οι Κοζανίτες την έβλεπαν και έκαναν το σταυρό τους, επίσης και στα σπίτια είχαν κρεμάσει την Ελληνική σημαία, θυμάμαι που είχαμε κρεμάσει κι εμείς τη σημαία στο σπίτι μας. Οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν χαρμόσυνα και ο λαός φώναζε ζήτω η Ελευθερία μας. Γινότανε πανζουρλισμός δεν ήξεραν πώς να εκδηλώσουν τη χαρά τους για την απελευθέρωση, Είναι στιγμές απίστευτης ευτυχίας του Ανθρώπου όταν αποκτά την Ελευθερία του. Εκεί στην πλατεία ήμασταν κι εμείς οι μικροί, που συμμετείχαμε στις εξάρσεις του Κόσμου, φωνάζοντας τραγουδώντας και χορεύοντας.
Περίμεναν νάρθει ο επαναστάτης μητροπολίτη Ιωακείμ για να κάνει Δοξολογία. Εν τω μεταξύ το ΕΑΜ τοποθέτησε Νομάρχη Κοζάνης τον Μιχάλη Σουμελίδη , μέλος του ΕΑΜ από την Ποντοκώμη.( με τον γιό του Γιώργο ήμασταν συμμαθητές στο Γυμνάσιο και φίλοι). ο οποίος Σουμελίδης ρύθμιζε όλη την κατάσταση της Πόλης μετά την απελευθέρωση. Έναν άλλο Κοζανίτη τον Στέφανο Κυπέρα τον είχαν τοποθετήσει ως αστυνόμο, που ήταν και αυτός στην Εθνική αντίσταση, καθόταν στο «Κεραμαριό». Μόλις Κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι ο Μητροπολίτης έρχεται από τον Κρόκο. Όλος ο Λαός έτρεχε προς το μέρος του σιδηροδρόμου σταθμού που είναι σήμερα (το μονοπάτι αυτό που περιμέναμε τον Μητροπολίτη το λέγανε «Γκουμπλ΄τς», που διευκόλυνε νάρθουν οι Κροκιώτες στην Κοζάνη). Ακολουθήσαμε και εμείς οι μικροί. (Να δώσω το στίγμα του δρόμου της εποχής, από την οδό Γκέρτσου με τη διασταύρωση της Ολύμπου που φτάνει μέχρι τον ΟΣΕ, δεξιά και αριστερά, ήσαν όλο λαχανόκηποι, μπαχτσέδες που καλλιεργούσαν Λαχανικά, δεν υπήρχε κανένα σπίτι). Μετά από μια ώρα αναμονής, δεν ήρθε ο Μητροπολίτης και ενημέρωσαν το Λαό που τον περίμενε άνθρωποι του ΕΑΜ, λέγοντας ότι δεν θάρθει ο Μητροπολίτης και ανέβηκαν όλοι στην πλατεία , οδηγήθηκαν στον Άγιο Νικόλαο όπου έγινε η Δοξολογία πρωτοστατούντος του Μ. Σουμελιδη- ως Νομάρχης , μπήκαμε και εμείς οι μικροί μέσα στην εκκλησία, (φαίνεται ότι από τότε παρακολουθούσαμε τα γεγονότα της Πόλης παιδί 10 ετών!!!).Μίλησε ο Σουμελίδης αναφερόμενος στην μεγάλη ημέρα της απελευθέρωσης και τη δράση της Εθνικής αντίστασης ψάλθηκε ο Εθνικός ύμνος και γύρισαν όλοι στην πλατεία, δεν έφευγε κανείς ήθελαν να απολαύσουν τη Λευτεριά. Ήταν έξω μέχρι τα μεσάνυχτα ο λαός της Κοζάνης. Οι ένοπλοι του Ε.Λ.Α.Σ εγκαταστάθηκαν στους στρατώνες, στο στρατόπεδο Μακεδονομάχων. Αυτή ήταν η εικόνα της πρώτης ημέρας απελευθερώσεως της Κοζάνης από τη μαύρη σκλαβιά τεσσάρων (4) χρόνων από τους ναζί.
Μετά από 15 ημέρες που ήρθε ο Μητροπολίτης Ιωακείμ επαναλήφθηκε η δοξολογία, ο Ναός του Αγίου Νικολάου ήταν ασφυκτικά γεμάτος, εκεί κι εμείς. Μίλησε ο Μητροπολίτης Ιωακείμ με φλογερό ύφος αρχιερέα και επαναστάτη, το πλήρωμα του Ναού φώναζε Άξιος, Άξιος, Άξιος , και χειροκροτούσε, ευλόγησε το πλήρωμα του ναού, και στη συνέχεια περνούσαν οι άνθρωποι από τον επισκοπικό θρόνο, και χαιρετούσαν τον Ιωακείμ με βαθύ σεβασμό, Οι περισσότεροι των γνώριζαν.
Γιάννης Κορκάς
5-5-2020
