“Είχα δηλώσει συμμέτοχη στον Πεζοπορικό Όμιλο Αθηνών για την τριήμερη εξόρμηση στο Βόιο Κοζάνης. Αναχωρήσαμε το απόγευμα της 11ης Νοεμβρίου για το χωριό Πεντάλοφο όπου και διανυκτερεύσαμε. Την επομένη το πούλμαν μας άφησε γύρω στις 9 σε ένα ξύλινο κιόσκι ,σε μικρή απόσταση από το χωριό, δίπλα στον δρόμο, για να ξεκινήσουμε την πορεία. Μετά από 2 περίπου ώρες φτάσαμε σε μια βουνοκορφή, η οποία είχε μια μεγάλη πράσινη σιδερένια σκάλα. Κάποιοι άρχισαν να την ανεβαίνουν. Εγώ επειδή είχα και το βάρος ενός μεγάλου σακιδίου ρώτησα εάν υπήρχε άλλη διαδρομή. Ο Αρχηγός έλειπε και ένας άλλος Ορειβάτης μου είπε να πάω γύρω-γύρω ..Ξεκίνησα να βρω πέρασμα ανόδου από αριστερά του βράχου. Δυστυχώς ήταν συμπαγής και ολισθηρός, λόγω βροχής, οπότε έκρινα σκόπιμο να γυρίσω στην βάση της σκάλας. Όταν γύρισα όλοι είχαν φύγει. Ξέρω και από άλλες ορειβατικές εξορμήσεις ότι δεν αφήνουν άτομα πίσω και κάνουν ανά τακτά διαστήματα καταμετρήσεις. Προφανώς δεν είχαν κάνει καταμέτρηση, ούτε είχαν απορήσει για την απουσία μου. Όταν είχα δηλώσει, τηλεφωνικά συμμετοχή, μου είχαν δώσει ένα τηλέφωνο, το οποίο μου είπαν ότι ήταν του αρχηγού της Ομάδας. Το πηρά επανειλημμένως αλλά έλεγε αφήστε μήνυμα. Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι αυτό που μου είχαν δώσει δεν ήταν το τηλέφωνο του αρχηγού. Τελικά αποφάσισα να γυρίσω πίσω, εφόσον είχα χάσει την επαφή με την Ομάδα μου. Κατηφόρισα την πλαγιά που είχαμε ανέβει προηγουμένως μετά από λίγο όμως κατάλαβα ότι χωρίς σήμανση είχα χαθεί. Πήρα ένα φίλο μου ορειβάτη και μου είπε να πάρω το 112. Το πήρα και μου είπαν ότι εντόπισαν το στίγμα μου και να μην μετακινούμαι. Τους παρακάλεσα να με καθοδηγήσουν για να βρω το δρόμο επιστροφής. Κατάλαβα ότι δεν μπορούσαν να το κάνουν. Άνοιγα το κινητό κατά διαστήματα γιατί έπεφτε η μπαταρία και επιπλέον φοβόμουν επειδή ήμουν μούσκεμα, μέχρι το κόκαλο, ότι θα καταστραφεί. Τότε άρχισαν και οι επικοινωνίες μου με τον Διοικητή Πυροσβεστικής Κοζάνης κ. Μαυροματίδη. Δεν μιλούσε απρόσωπα και τυπικά γιατί καταλάβαινε την κατάσταση μου. Μου είπε ότι έρχεται αμάδα διάσωσης και να μην ανησυχώ. Ξέρω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είσαι ψύχραιμος και να κρατάς τις δυνάμεις σου. Είχε αρχίσει να νυχτώνει όταν άκουσα σειρήνες. Ήταν μακριά αλλά ήταν υπέροχη μουσική. Πήρα θάρρος αν και είχε πέσει σκοτάδι. Διαπίστωσα όμως ότι η απόσταση με τους διασώστες μου ήταν σαν τις άκρες ενός πετάλου. Μεσολαβούσε γκρεμός. Άρχισα να βλέπω το φως από τους φακούς τους. Η βροχή έπεφτε ασταμάτητα. Άρχισα να έχω υποθερμία γι’ αυτό έκανα μια προσπάθεια να βρω κάποια προφύλαξη. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να περιμένω. Είχα ένα μικρό φακό για να έχουν το στίγμα μου. Σιγά-σιγά πλησίαζαν και επικοινωνούσαμε με φωνές. Τελικά ΗΡΘΑΝ. Ήταν 3 πυροσβέστες με τις χαρακτηριστικές τους στολές. Διαπίστωσα ότι σώθηκα χάρη στην Οργάνωση , τον επαγγελματισμό και κυρίως την ανθρωπιά αυτών των ανθρώπων.
Μου έκανε εντύπωση ο Συγχρονισμός τους σαν Ομάδα και η Ψυχολογία αλληλεγγύης που είχαν στις ενέργειες τους δεδομένου ότι είχαν διασκορπιστεί σε όλο το βουνό.
Ξέρω ότι πολλές φορές ένα ευχαριστώ δεν είναι τόσο σημαντικό παρά μόνο εάν είναι αληθινό και βγαίνει από την ψυχή.
Την επομένη με πήρε τηλέφωνο ο κ. Μαυροματίδης για να με ρωτήσει πως ήμουν. Νόμιζα ότι ζω σε άλλη χώρα και του εξέφρασα τον θαυμασμό μου για εκείνον και τους διασώστες μου.
Σε μια χώρα κατεστραμμένη και σε μια κοινωνία που υποφέρει υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το καθήκον τους υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες για να εισπράξουν ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω το Προσωπικό του Κέντρου Υγείας Τσοτυλίου Κοζάνης και το πλήρωμα του Ασθενοφόρου που με μετέφερε σε αυτό.
Καραγιάννης Ευάγγελος
Αθηνα 13/11/2017″.
