Στη σφαίρα του κόκκινου βρίσκεται η Π.Ε. Κοζάνης εδώ και είκοσι μέρες. Βρισκόμαστε σε μια σταθερή κατάσταση όσον αφορά τον αριθμό των κρουσμάτων με τα νοσοκομεία της Κοζάνης και της Πτολεμαΐδας να νοσηλεύουν ακόμα πολλούς ασθενείς COVID-19.Οι δύο και μοναδικές κλίνες ΜΕΘ στο Μποδοσάκειο είναι γεμάτες και σιγά -σιγά γεμίζουν και τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης. Δεν αποκλείεται δηλαδή να αντιστραφούν οι ρόλοι και να δεχόμαστε ασθενείς από την Θεσσαλονίκη.
Η εστίαση κατέβασε ρολά, αλλά υπακούει, οι παιδότοποι και τα γυμναστήρια επίσης. Τα θέατρα , οι κινηματογράφοι κλειστά , τα live μουσικά σχήματα στην μπάντα .Γενικότερα ό, τι προσφέρει ψυχική ανάταση κλείνει και η γενικότερη προτροπή είναι αυτή της κοινωνικής αποστασιοποίησης. Οι παραστατικές τέχνες ένα βάλσαμο ψυχής και ο μαζικός αθλητισμός που εκτονώνει, ηρεμεί και συμβάλλει στη σωματική υγεία αναστέλλουν τη λειτουργία τους. Και κατεβάζουν ρολά.
Αν και θα υπήρχαν τρόποι να λειτουργήσουν και ο στίβος και το κολυμβητήριο, πολύ πιο δύσκολα ίσως η καλαθοσφαίριση και η πετοσφαίριση. Ακόμα και τα θέατρα που τόσο τα έχουμε ανάγκη αυτή την περίοδο παραμένουν κλειστά, παρότι δεν υπάρχουν διαπιστωμένες εστίες μετάδοσης σε αυτά. Όλη η αυστηρότητα εξαντλήθηκε σε μια παύση διαρκείας για τις τέχνες, αλλά παρά τις αντίθετες απόψεις υπάρχει συμμόρφωση στους ειδικούς.
Οι εκκλησίες όμως της Κοζάνης ακολουθούν ένα διαφορετικό δρόμο και συμμορφώνονται κατά το δοκούν στη νομοθεσία .Δεν είναι καθόλου περίεργο να δεις από τους 10 πιστούς οι 2 να φορούν μάσκα, οι αποστάσεις να μην τηρούνται ούτε φυσικά και ο αριθμός τους είναι μέχρι 9, στην καλύτερη περίπτωση 59 ακόμα και 209…Γίναμε εμείς και οι άλλοι…και δυστυχώς καλλιεργείται ένας διχαστικός λόγος που μόνο ενότητα δεν προκαλεί. Το είδαμε και αυτό στα χρόνια του κορωνοϊού, η εκκλησία που διδάσκει υπακοή να είναι η πλέον ανυπάκουη τουλάχιστον σε ό, τι αφορά του ναούς της Κοζάνης , μια ανυπακοή μάλλον μεταφρασμένη ως έλλειψη υποταγής στους περιορισμούς που θέτουν εν αμφιβόλω την πίστη .
Ίσως να έχουν στο μυαλό τους, όπως και εμείς το παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη, όπως το τραγούδησε η Ελευθερία Αρβανιτάκη:
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα `ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει
Ιωάννα Παπαδημητρίου
