Βίσκα Ζωή- Πολυξένη

Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ιδανικό άνθρωπο στις πολύ πρωτόγονες κοινωνίες, όταν η επιβίωση απορροφούσε όλη την δραστηριότητα του ανθρώπου.Ιδανικοί τύποι ανθρώπων άρχισαν να σχηματίζονται όταν ξεπεράστηκαν ορισμένα βασικά προβλήματα άμυνας ασφάλειας, συντήρησης, διατροφής.

Κάθε εποχή και κάθε κοινωνία έχει το δικό της ιδανικό τύπο, αφού τα ιδεώδη μεταβάλλονται ανάλογα με τα προβλήματα και τις συνθήκες που επικρατούν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πανανθρώπινα ιδανικά που διαιωνίζονται σ’όλες τις γενεές.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η κλασική εποχή δημιούργησε τον τύπο του ‘’καλού και αγαθού’’ μετά τον πελοποννησιακό πόλεμο. Τον τέταρτο αιώνα σημειώνεται μεταβολή και ο άνθρωπος παύει να ενδιαφέρεται για τα κοινά. Στο μεσαίωνα είχαμε τον τίτλο του ευσεβούς χριστιανού και τέλος η αναγέννηση έπλασε τον άνθρωπο ουμανιστή.

-Ουμανιστής ή ανθρωπιστής χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά τον 14ο αιώνα και αναφερόταν σ’όσους δίδασκαν τις λεγόμενες ελεύθερες τέχνες [γεωμετρία, γραμματική, ποίηση, ρητορική και ηθική φιλοσοφία. Δεν μπορούμε όμως να καθορίσουμε τον ιδανικό άνθρωπο και να πούμε ότι ιδανικός είναι ο ουμανιστής ή ο ευσεβής χριστιανός. Για να βρούμε τον ιδανικό άνθρωπο θα πρέπει να ψάξουμε μέσα στην κοινωνία, για να βρούμε τα στοιχεία, τα χαρακτηριστικά, που συναρμολογούν αυτόν τον τύπο ανθρώπου.

Ιδανικός άνθρωπος είναι αυτός που έχει ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και βρίσκεται υπεράνω όλων των παθών.Είναι αυτός που και όταν ακόμη οι άλλοι τα’χουν χαμένα και ρίχνουν σ’αυτόν την αιτία, κρατά το λογικό του και προχωρά. Αυτός που έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του γιατί τον γνωρίζει καλά,είναι αυτός που συγχωρεί την δυσπιστία των άλλων για το άτομό του. Ιδανικός είναι αυτός που ξέρει να περιμένει , που και όταν ακόμη τον συκοφαντούν,δεν πέφτει σε μίσος ταπεινό, μα περιμένει αυτούς τους ίδιους που τον συκοφαντούν να τον δικαιώσουν.

Είναι αυτός που δεν κάνει τον καλό ή τον πολύ σοφό για να εντυπωσιάσει , αυτός που ονειρεύεται χωρίς να’ναι δούλος των ονείρων , που στοχάζεται χωρίς να κάνει τον στοχασμό σκοπό του.
Είναι εκείνος που με τα ίδια μάτια και ψυχή αντικρύζει και τον θρίαμβο και την συμφορά, αλλά παρόμοια φέρεται και στις δύο καταστάσεις. Αυτός που δεν πανικοβάλλεται , δεν συγχίζεται όταν ακούει μια αλήθεια ειπωμένη απ’το στόμα του, παραλλαγμένη από κάποιον εχθρό του.

Αυτός που ξαναρχίζει πάλι απ’ την αρχή και ξαναχτίζει την ζωή του έστω και με φθαρμένα εργαλεία από τον χρόνο. Ο ιδανικός άνθρωπος έχει αποβάλλει όλα τα πάθη από την ψυχή του. Και έτσι η ψυχή του, απελευθερωμένη απ’τα πάθη, μπορεί να αγαπήσει όλους τους ανθρώπους, να βλέπει με χαρά όλον τον κόσμο.

Αυτός αποτελεί παράδειγμα για όλους μας, είναι μια όαση μέσα στην έρημο της σημερινής μας εποχής που λείπει η ανθρωπιά. Κι αυτός ο ιδανικός άνθρωπος μπορεί να μην είναι μορφωμένος, μπορεί να’ναι ένας μικρός και ασήμαντος άνθρωπος για τους πολλούς και όμως αξίζει τόσα πολλά για την κοινωνία. Μας δίνει μια ελπίδα πως η ανθρωπιά δεν θα χαθεί και ο άνθρωπος δεν θα γίνει μηχανή.

Αυτός μπορεί να μιλάει με τα πλήθη , να κάνει παρέα με τους μεγάλους, τους άρχοντες χωρίς να ξεμακραίνει από τους μικρούς.

Όλα αυτά αν συγκέντρωνε και περιείχε ο καθένας μέσα του τότε πόσο όμορφος θα’ταν ο κόσμος!Τότε ‘’δική σου θα’ταν όλη η γή μ’όσα και μ’ότι απάνω της κι αν έχει και κάτι ακόμα πιο πολύ άντρας αληθινός θα’σαι παιδί μου’’.