Η δική μου ιστορία !!
28 χρόνια μετά …. από τον σεισμό της 13ης Μαΐου του 1995.
Και όμως οι θύμησες από εκείνη την ημέρα δεν έχουν σβήσει, είναι βαθιά χαραγμένες μέσα μου !
13 Μαίου 1995. 11.40 το πρωί και μολις είχαμε ολοκληρώσει με τον συνάδελφο cameraman Ζήση Καραμπέρη, ένα ρεπορτάζ με τρείς γνωστούς συνδικαλιστές σήμερα, Γιάννη Μανέ, Σάκη Μάστορα και Άρη Βαταλη που μόλις είχαν γίνει αορίστου χρόνου στη ΔΕΗ μετά από ταλαιπωρία χρόνων. Εκεί νιώσαμε το πρώτο κούνημα. Χαμογελάσαμε !! ´Αντε πάλι είπαμε, όλοι μαζί, τρέμει η Θεσσαλονίκη…. Χαιρετίσαμε και φύγαμε με το Ζήση προκειμένου να πάμε στη Λαϊκή Αγορά της Κοζάνης για το Σαββατιάτικο ρεπορτάζ. Τότε ήταν πολύ in τα θέματα αγοράς.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο της τηλεόρασης του west, ένα ford άσπρο, για να συνεχίσουμε τα ρεπορτάζ της ημέρας
Ο μεγάλος σεισμός μας “τάραξε” την ώρα που βρισκόμασταν στο Τεχνικό συγκρότημα του ΟΤΕ. Καπνός, σκόνη, τζάμια να σπάνε και οι οικοδομές απέναντι να τρέμουν…. Μένω εδώ …
γιατί το δημοσιογραφικό μου δαιμόνιο έλεγε ότι πρέπει να βγάλω μικρόφωνο στον κόσμο που έτρεχε αλλόφρων δεξιά και αριστερά στην κυριολεξία. Κατεβαίνουμε λοιπόν με το Ζήση στην αρχή της Αριστοτέλους, για να καταγράψουμε αντιδράσεις. Είχαμε μάθει ήδη ότι ο σεισμός έγινε εδώ κοντά μας. Χαοτική η κατάσταση, την αποτυπώσαμε και υπάρχει σε ένα ντοκυμαντέρ αποκλειστικό στο west….
Μάνες να αναζητούν τα παιδιά τους, αυτοκίνητα να κορνάρουν σε έναν από τους πιό πολυσύχναστους δρόμους της Κοζάνης, ζαρζαβατικά πεταμένα παντού, πεσμένα μπετά, μάρμαρα, τζάμια, σπασμένα αυτοκίνητα από τις πτώσεις αντικειμένων …
Αφού έκλεισε ο Ζήσης την κάμερα είχαμε ήδη το πρωτογενές υλικό ( που αργότερα έπαιξε στα Ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ) επιστρέψαμε στο west και άρχισαν τα πλάνα να παίζουν αμοντάριστα στον αέρα. … Μπήκα στο studio, τα πλάνα έπαιζαν και εγώ άρχισα να ξετυλίγω το χρονικό των ρίχτερ.
Από ότι μου είπαν μετά από ημέρες το πρόσωπο μου ήταν κατάλευκο και η φωνή μου έτρεμε μαζί με το συνεχόμενο κούνημα του Εγκέλαδου.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες, μέρες,μήνες, χρόνια όσο κράτησαν τα ρεπορτάζ της αγωνίας.
´Ομως φτάνει πρέπει να κλείσω το μικρόφωνο !
