Εκτός από την Υψηλή Γέφυρα των Σερβίων, που συνδέει το μεγαλύτερο κομμάτι του Νομού Κοζάνης με τη Νότια Ελλάδα, κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής, υπάρχουν κι άλλα μικρά γεφυράκια, απολύτως απαραίτητα για το ταξίδι μας. Ένα από αυτά είναι η γέφυρα του Ελασσονίτη ποταμού, σχεδόν ένα χιλιόμετρο πριν την είσοδό μας στη θεσσαλική κωμόπολη. Το γεφύρι αυτό, όπως φαίνεται κι από την πάνω φωτογραφία που τραβήχτηκε λίγο αφού εγκαινιάστηκε, χτίστηκε τη δεκαετία του 1930.
Μόλις λοιπόν απέκτησα την παλαιά φωτογραφία και λόγω των συχνών επαγγελματικών μου ταξιδιών στην πρωτεύουσα, υπέκυψα στον πειρασμό, περνώντας τόσο συχνά από το συγκεκριμένο σημείο, για να κάνω έναν υποτυπώδη φωτογραφικό συσχετισμό, παρ’ όλο που αγνοώ βασικές αρχές της φωτογραφίας, (αγωνίζομαι όμως σκληρά για την έννοια της συλλογής). Η κύρια λοιπόν παρατήρηση ανάμεσα στις δύο αυτές φωτογραφίες και στα 90 περίπου χρόνια που μεσολάβησαν, είναι πως το πράσινο στην πατρίδα μας σίγουρα έχει αυξηθεί.
Πολλές φορές με λάθος τρόπο, όπως με την εισαγωγή “ξένων” ειδών, άσχετων με αυτών που έχει να μας δώσει η ίδια η γη, σεβόμενοι το ρυθμό της. Ωστόσο δεν πρέπει να παραβλέψουμε πως μπορεί μεν το περιαστικό και καλλωπιστικό πράσινο να αυξάνεται, από την άλλη όμως κάθε χρόνο χάνουμε πολλά από τα παρθένα δάση μας, δείχνοντας ανικανότητα στο να τα προστατέψουμε. Ας πάρουμε όμως το δρόμο της επιστροφής, μετά από αυτό το ίσως φλύαρο ταξίδι στο χρόνο, και ας σταθούμε και πάλι στην πολύπαθη γέφυρα των Σερβίων, με την επίκληση να μην καταντήσει η γέφυρα των στεναγμών…
