Αριστέα Αδαμίδου: Ένα τραγούδι με ψυχή, χρώματα, και βαθιά κοινωνικά μηνύματα. Ευχή η συνέχεια να είναι συναρπαστική σε μεγάλες σκηνές και πολλά χειροκροτήματα στη Ζωή και στην τέχνη
Η κριτική, η πρώτη, που ακολουθεί φέρει την υπογραφή ενός γνωστού εκπαιδευτικού- συγγραφέα που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του…
«Χρώμα Ψυχής», μια μουσική διαμαρτυρία της Αριστέας Αδαμίδου Οι στίχοι της μουσικής περιπλάνησης της Αριστέας Αδαμίδου, υπό τον όμορφο τίτλο «Χρώμα Ψυχής», είναι εξαιρετικά επίκαιροι και ξεπερνούν τα όρια της συγκίνησης. Επενδυμένοι με μουσικές νότες που αποπνέουν φρεσκάδα και νεανικότητα, εκπέμπουν πολλαπλά σήματα κινδύνου και καλούν τους ακροατές σε μια γενική εξέγερση διαμαρτυρίας. Το δυνατό σημείο της μουσικής αυτής παραγωγής είναι ο συνδυασμός της με ένα υπέροχο video clip, το οποίο εμπνεύστηκε και σκηνοθέτησε η ίδια η Αριστέα Αδαμίδου, με τη συνεργασία στο μοντάζ του ταλαντούχου Κώστα Μανουσαρίδη. Η σκηνοθέτιδα φρόντισε να παρουσιάσει κάτι σημαντικό σε νόημα, αλλά με τρόπο απλό και λιτό, εμπλουτισμένο με πολλούς συμβολισμούς, όπως είναι τα κόκκινα ροδοπέταλα, το παιχνίδι Monopoly, η μπάλα που γυρίζει καθώς γυρίζει και η γη. Έτσι τα υπέροχα πλάνα που επιλέχτηκαν από τη σκηνοθέτιδα με τα παιδιά του Μουσικού Σχολείου σε ρόλο ηθοποιού και τραβήχτηκαν από την κάμερα του Κώστα Μανουσαρίδη, κατέληξαν στη σύνθεση ενός βίντεο που εκτόξευσε το αποτέλεσμα. Η ίδια η σκηνοθέτιδα και τραγουδοποιός τού κομματιού «Χρώμα Ψυχής» αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Ο κόσμος έχει πάψει να ονειρεύεται. Όταν κυριαρχεί γύρω και πάνω μας η σαπίλα του κόσμου και του συστήματος, ο κόσμος παύει να ονειρεύεται, παύει να σκέφτεται και να δημιουργεί, κι αυτό είναι κάτι που συχνά με θλίβει. Έχουμε καταλήξει να βάζουμε φρένο στα όνειρα και στους στόχους μας, καθώς οι καταστάσεις και οι συγκυρίες ορθώνουν μεγάλα εμπόδια στον αγώνα μας να τα δούμε να γίνονται πραγματικότητα. Το τραγούδι είναι μια διαμαρτυρία για τον κόσμο που ζούμε. »Δεν μπορεί να βγαίνουν κάθε μέρα στο φως της δημοσιότητας τόσα πολλά τραγικά γεγονότα, όπως 50χρονος που οδηγεί 12χρονο στον βιασμό. Πατέρας που σκοτώνει τη σύζυγό του και βάζει δίπλα στο άψυχο σώμα της το βρέφος της. Μητέρα που σκοτώνει τα παιδιά της. Που δολοφονούνται γυναίκες, και δεν υπάρχει ο όρος γυναικοκτονία επίσημα… Και ακόμη χειρότερα για μια πολιτισμένη κοινωνία: παιδιά με δυσλεξία να έχουν στόχο και όραμα να φοιτήσουν στις στρατιωτικές σχολές για να υπηρετήσουν την πατρίδα, και οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες να τους λένε ευθαρσώς: δεν μπορείτε να περάσετε τα ψυχολογικά τεστ γιατί θεωρείστε διαταραγμένοι! »Όλα αυτά μας κάνουν καθημερινά να χάνουμε το χρόνο μας. Και όπως έχει πει μία διάσημη τραγουδίστρια, όλοι οφείλουμε να ονειρευόμαστε. Να είμαστε σε θέση να κάνουμε όνειρα μέσα σε έναν σάπιο κόσμο, να πιστεύουμε πως αυτό που θέλουμε να δώσουμε έχει μέσα του λίγη φωτιά, λίγο φως και λίγη δύναμη και, όταν το πιστεύουμε, να παροτρύνουμε και τους άλλους να το πιστέψουν. Και τότε θ’ ανοίξει μια χαραμάδα στο σκοτάδι και το χρώμα θα επανέλθει…».
Η δημιουργός του όμορφου αυτού συνόλου Αριστέα Αδαμίδου αισθάνεται την ανάγκη να απευθύνει πολλές ευχαριστίες σε όλο το Μουσικό Υπέρ-σχολείο Πτολεμαΐδας. Ιδιαιτέρως όμως στον Διευθυντή κύριο Παύλο Ταγτεβερενίδη για την έγκριση του τραγουδιού και για την πίστη στο όλο εγχείρημα. Σε όλους τους μουσικούς που έπαιξαν: Χρήστο Σαρκατζή στην κιθάρα, Δημήτρη Ρογάρη, Αλέξανδρο Κωνσταντίνου, που έκανε την ηχοληψία και έπαιξε κανονάκι. Αλλά ειδικές ευχαριστίες απευθύνει στη μια και μοναδική, την αδυναμία της (όπως λέει) και το δεξί της χέρι σε όλο το τραγούδι: την πιανίστρια Χριστίνα Πάνου, για την οποία αναπτύσσει μια ολόκληρη παράγραφο: «Η Χριστίνα Πάνου», σημειώνει, «είναι από τους λίγους ανθρώπους που πάντα θα τη δεις χαμογελαστή. Είναι η πιο όμορφη και πιο κεφάτη καλημέρα του σχολείου, μπορεί να είσαι χάλια ψυχολογικά και να κάτσεις μαζί της έστω και πέντε λεπτά για να νιώσεις απερίγραπτα τέλεια. Πρόκειται για έναν άνθρωπο ζογκλέρ, μιας και κάνει πολλά πράγματα και τα φέρει σε πέρας τέλεια. Είναι η προσωποποιημένη έννοια του μεταδοτικού παιδαγωγού, που ακόμα και με το ζόρι να σε βάλουν να κάνεις πιάνο, αν το κάνεις μαζί της, θα θέλεις κάθε μέρα να πηγαίνεις για μάθημα … »Οι συζητήσεις για πολλά και διαφορά θέματα μαζί της μπορούν να είναι τα πάντα: χιουμοριστικές, συγκινητικές, διδακτικές και πολλά άλλα… Μια συνεργασία μαζί της σε κάνει να θέλεις και πολλές άλλες. Σε όλη αυτήν την ιστορία του χρώματος ψυχής ήταν το δεξί μου χέρι, πόδι, μάτι, ό,τι μπορείς να φανταστείς, χωρίς αυτήν τίποτα δεν θα γινόταν!!! Και πραγματικά νιώθω πολύ ευλογημένη και τυχερή που τη διόρισαν στο Μουσικό Σχολείο Πτολεμαΐδας, για να μπει στη ζωή μου και να μη βγει πια ποτέ, όπου και να πάει ή να πάω. Γιατί ξέρετε από τα μαθητικά χρόνια, λίγοι είναι αυτοί που αξίζουν να μείνουν στην καθημερινότητα, στην καρδιά και στο μυαλό σου. Και η Χριστίνα Πάνου είναι για μένα ένας από αυτούς !!!» Αδιαμφισβήτητα, λοιπόν, το τραγούδι θεωρείται μία διαμαρτυρία και λειτουργεί ως δίδαγμα και ως μάθημα για όλους. Ας κάνουμε, γι’ αυτό, όλοι κάτι για να επανέλθει το χρώμα μας.
