Μετά τα λόγια του Υπάτιου Πατμάνογλου στην εκπομπή της Ζήνας στο STAR και το χαμό της γυναίκας του και του γιου του στο Ύπατο Θηβών, απλά κάθεσαι και ακούς πάλι και πάλι τη συνέντευξή του στην i efimerida , πηγή δύναμης για όλους μας. Διαβάστε μέρος της συνέντευξης:
Ό,τι γίνεται στη ζωή μας γίνεται για κάποιο σκοπό.
«Όλα παιδιά γίνονται για κάποιο λόγο. Κι εγώ αυτά έλεγα. Γιατί να μην δεν συμβεί σε εμένα έλεγα εγώ; Ποιος είσαι εσύ ρε μεγάλε. Είναι θέλημα Θεού. Εγώ πιστεύω στην Παναγία και τον Χριστό. Είμαι Ορθόδοξος. Τα πιστεύω πολύ αυτά τα πράγματα. Ό,τι γίνεται στη ζωή μας γίνεται για κάποιο σκοπό. Αν δεν πιστέψω αυτό το πράγμα και δεν το βάλω στο μυαλό μου, θα τρελαθώ. Το πίστευα από πριν αυτό.Εγώ ο ίδιος δεν φοβόμουν το θάνατο, δεν φοβόμουν τίποτα στη ζωή μου. Ούτε την οικονομική κρίση, όχι ότι είμαι κανας λεφτάς. Δεν με επηρέαζε τίποτα. Βαστούσα στα πόδια μου, είχα την ψυχική δύναμη, είχα ψυχολογία, έδινα ψυχολογία και στη γυναίκα μου. Είχα πολύ δύναμη μέσα μου. Λέω δεν θα μου στερήσει κανείς το δικαίωμα της χαράς. Δεν άφηνα μύγα στο σπαθί μου. Αλλά δεν περίμενα ότι θα μου συμβεί. Με συγκλόνισε πάρα πολύ. Κάνω κάθε μέρα προσευχή στην Παναγίτσα, να πάνε όλα καλά, να βρω ψυχική δύναμη. Σωματική έχω, ψυχική έχω αλλά δεν ξέρω αν θα μου τελειώσει.
…ήταν το λαχείο.
«Θέλει να έχεις βοήθεια. Δεν παλεύεται αυτό το πράγμα αν είσαι μόνος. Οσο καιρό τα έβλεπα στην τηλεόραση δεν τα πίστευα. Ελεγα εντάξει ειδήσεις ρε παιδί μου σιγά. Έτυχε να ‘ρθει σε μένα. Λέω Θεούλη μου ήταν το λαχείο. Τζόκερ δεν έπαιζα ποτέ, ούτε θα παίξω αλλά αυτό το Τζόκερ που μου έκατσε, εντάξει.
Πριν γίνει το ατύχημα, την προηγούμενη Κυριακή, επειδή και τον Παυλάκη μου τον πήγαινα συνέχεια εκκλησία. Είχαμε εκεί στο Νέο Φάληρο τον Άγιο Δημήτριο, τον πήγαινα κάθε Κυριακή, φιλούσε τις εικονίτσες, έπαιρνε Θεία Κοινωνία και η γυναίκα μου μαζί, εξομολογούμασταν, είχαμε τον πνευματικό μας στην Πτολεμαΐδα, τον πάτερ Θεόφιλο. Ήμασταν δηλαδή παιδιά της εκκλησίας, πολλοί το παρεξηγούσαν αυτό αλλά ο καθένας έχει τα πιστεύω του και τις ιδεολογίες του.
Θέλω να πιστεύω πως η οικογένειά μου θα ανέβει στον Παράδεισο
«Φύγανε και θέλω να πιστεύω πως η οικογένειά μου θα ανέβει στον Παράδεισο, θα με βλέπει από εκεί ψηλά και θα χαίρεται για μένα. Πρέπει να σταθώ δυνατός και εγώ να καταφέρω την προσπάθειά μου εδώ στη Γη να έρθω δίπλα τους. Αυτό βέβαια με πονάει. Ο πόνος δεν φεύγει, αλλά ξέρω πως οι δικοί μου θα ανέβουν επάνω, το ξέρω. Οχι το ξέρω, θέλω να το ελπίζω για να μην λέω και ό,τι να ‘ναι. Μακάρι να είναι επάνω στον Παράδεισο και να με βλέπουν και εγώ από εδώ κάτω να τους τιμώ.
Θέλω μόνο μία χάρη να κάνω ένα αγαλματάκι στο γιο μου και ένα στη γυναίκα μου εκεί στην Εθνική οδό. Δεν ξέρω αν γίνεται γιατί είναι επάνω στα πάρκινγκ, αν επιτρέπεται από τη νομοθεσία αυτό το πράγμα να είναι αγκαλιά. Με δικά μου χρήματα δεν θέλω να βοηθήσει κανένας. Απλά δεν ξέρω τη διαδικασία με τις άδειες, να γίνει ένας ανδριάντας δηλαδή. Νομίζω ότι αυτό είναι τιμή για την οικογένειά μου να σταματήσει όποιον βλέπει αυτό το πράγμα να αφήνει έστω και για λίγο το γκάζι από το πόδι. Να το βλέπει και να λέει ”ωπ εδώ κάτι έγινε” γιατί τα τριαντάφυλλα και όλα αυτά τα λουλούδια μαραίνονται, ένα μνημείο θα μείνει και θα το κοιτάνε».