Με αφορμή τα νέα μέτρα και την δικαιολογία πως τα πρόστιμα θα δοθούν για τα νοσοκομεία μας να σας πω μια ιστορία για το πόσο βοήθεια έδιναν τόσα χρόνια στα νοσοκομεία μας και τι έκαναν για εμάς.
Ετών 14, με διαβητική κετοξέωση, νοσοκομείο Κοζάνης, εγώ σε ήμι λιποθυμη κατάσταση, μια έχω επαφή με το περιβάλλον και μια όχι. Αφού περιμέναμε 2 ώρες να έρθει γιατρός ενημερώνουν τους γονείς μου πως η κατάσταση μου είναι κρίσιμη, πως το κάθε λεπτό μετράει αλλά το νοσοκομείο Κοζάνης δεν μπορεί να βοηθήσει γιατί δεν υπάρχουν ιατροί για κάτω των 16. Εγώ στο ασθενοφόρο να πηγαίνω και να έρχομαι. Με στείλανε Θεσσαλονίκη βλέπεις, μία ώρα και κάτι διαδρομή, με το κάθε λεπτό να μετράει γιατί βλέπεις έλλειψη ιατρών, ποιος θα με βοηθήσει στην πόλη μου;
Πολλές ημέρες μετά και αφού έχω βγει από την ήμι κωματόδη κατάσταση το Ιπποκράτειο νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ανακαλύπτει όγκο στην γυναικολογική περιοχή που έχει προκληθεί από τις διαβητικές κετοξεώσεις. Με ενημερώνουν πως στην Κοζάνη πάλι δεν υπάρχουν ούτε ιατροί αλλά ούτε και ο εξοπλισμός για να με βοηθήσουν. Η μόνη επιλογή; Ιδιωτική κλινική στη Θεσσαλονίκη. Ας μη μιλήσουμε για το κόστος. Το ποσό υπέρογκο και η κάλυψη του δημοσίου ταμείου ασφάλισης μας υπερβολικά γελοία.
Ετών 16, μη δικαιολογημένη αιμορραγία γυναικολογικής φύσης. Νοσοκομείο Κοζάνης, 5 ώρες αναμονή για να μου πουν πως δεν υπάρχει γυναικολόγος να βοηθήσει. Η λύση; Ναι, πάλι ιδιωτική κλινική.
Ετών 17, χρειάζομαι άμεση γυναικολογική επέμβαση. Το νοσοκομείο Κοζάνης; Τα ξέρετε ήδη.
Ετών 19, διαβητική κετοξέωση, άσχημη και αυτή η φορά. Νοσοκομείο Κοζάνης, επείγοντα. 4 ώρες αναμονής με τα λεπτά να τρέχουν και εγώ να χάνομαι. Μας ενημερώνουν πως ο μοναδικός παθολόγος εφημερίας είναι στο κλειστό γήπεδο στη Λευκόβρηση και περιθαλπτει τους πρόσφυγες και τον ενημέρωσαν αλλά δεν πρόκειται να γυρίσει στο νοσοκομείο. Όταν ζητήσαμε να βρεθεί άλλος γιατρός η απάντηση ήταν πως δεν υπήρχε. Η λύση; Να με μεταφέρουν οι γονείς μου στο Νοσοκομείο Βέροιας, με το αυτοκίνητο, γιατί ούτε ασθενοφόρο υπήρχε να με πάει άμεσα αλλά ούτε και το Μποδοσακειο Πτολεμαΐδας που ήταν πιο κοντά είχε ιατρό.
Πολλές, πολλές ακόμα φορές είχα περιπέτειες με την υγεία μου.
Η δημόσια περίθαλψη που τώρα σας έπιασε ο πόνος ήταν τόσο ανίκανη να με βοηθήσει άπειρες φορές όταν το κάθε δευτερόλεπτο μετρούσε, εμένα και πάρα μα πα πάρα πολύ κόσμο ακόμα.
Και τώρα, μας λένε πως η δημόσια υγεία καταρρέει και το πρόστιμο αυτό είναι για να βοηθήσει τα νοσοκομεία μας.
Ποια; Αυτά που έχουν οι ίδιοι εξαθλίωσει και γονατίσει πολύ πριν την πανδημία.
Καλοφάγωτα από τα μεγάλα κεφάλια και αυτά. Γιατί να είστε σίγουροι, μόνο για τα νοσοκομεία και την υγεία μας δεν ενδιαφέρονται χρόνια τώρα.
Καληνύχτα Ελλάδα και μη ξεχνάς το κράτος νοιάζεται για εμάς.
Υ.Γ. Φώτο από ετών 14, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης το πρώτο βράδυ που με έβγαλαν από πάνω μου όλες τις βελόνες και όλα τα μηχανήματα. Το πρώτο βράδυ μετά από πολλά που λίγα δευτερόλεπτα αφού τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία μου επέτρεψαν ξανά να φάω. Το συναίσθημα της φρυγανιάς μετά από τόσες ημέρες απλά απερίγραπτο.
