Προχθές έφυγε για το τελευταίο μακρινό της ταξίδι μια αγαπημένη συνάδελφος και φίλη, η Ελευθερία Οικονόμου.
Την πρωτογνώρισα τον Γενάρη του 1979 , όταν δουλεύαμε και οι δυο ως αναπληρώτριες καθηγήτριες στο Γυμνάσιο Καπνοχωρίου. Κι από τότε και για περισσότερο από τριάντα χρόνια είχαμε μια κοινή επαγγελματική πορεία , στο ίδιο πάντα σχολείο, το 3o Γενικό Λύκειο Κοζάνης. Όλα αυτά τα χρόνια μας έφεραν πιο κοντά οι κοινές εκπαιδευτικές εμπειρίες, οι κοινές χαρές και λύπες, οι ανησυχίες και οι αγωνίες τόσο των μαθητών όσο και των συναδέλφων καθηγητών , αλλά και το ίδιο πάθος επικοινωνίας με την τάξη και τους μαθητές από την πρώτη κιόλας χρονιά εργασίας μέχρι και την συνταξιοδότηση της Ελευθερίας, το 2011.
Η Ελευθερία ξεχώριζε για την άρτια γνώση του αντικειμένου διδασκαλίας της. Άριστη μαθήτρια η ίδια στο Λύκειο Ιωαννίνων – τόπο γέννησης και φοίτησης της – πέρασε με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο αποφοιτώντας με πολύ καλό βαθμό από το Κλασσικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής Ιωαννίνων . Στις κουβέντες μας επάνω , αρκετές φορές, τόνιζε τη διαφορά γνώσεων ανάμεσα στους μαθητές της δικής της γενιάς , που διδάσκονταν αρχαία και λατινικά από την πρώτη κιόλας τάξη του Γυμνασίου, με τις νεότερες φουρνιές μαθητών που πέρασαν από τα χέρια της κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας της ως καθηγήτριας.
Άνθρωπος του καθήκοντος αλλά και της συστηματικής δουλειάς, ποτέ δε φυγοπόνησε στο σχολείο , ακόμα και την τελευταία περίοδο, λίγο πριν τη συνταξιοδότηση της, αναλαμβάνοντας με επιτυχία, σταθερά όλα τα χρόνια, τάξεις προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις.
Καθηλωτική στην τάξη, χάρη στις γνώσεις της και στην υποβλητική φωνή της, χωρίς πολλές φωνές κέρδιζε αμέσως τους μαθητές της που την υπεραγαπούσαν. Αξιοπρεπής και τυπική σε ό,τι αναλάμβανε στο σύλλογο, με την ίδια ευκολία απολάμβανε και το σεβασμό και την αγάπη των συναδέλφων της. Ήπιος γενικά χαρακτήρας, με έμφυτη καλοσύνη, διέθετε ένα σπάνιο ήθος σήμερα ανθρώπου, αφού δεν θυμάμαι στα τόσα χρόνια της κοινής μας επαγγελματικής πορείας να μάλωσε με άλλον συνάδελφο. Μισούσε τις συγκρούσεις και προσπαθούσε πάντα με ήπιο τρόπο να λύνει τα θέματα, ακόμα κι όταν την έριχναν ολοφάνερα. «Δεν πειράζει, έλεγε άστο, δεν θα κάνω ζήτημα γι’ αυτό……»
Στα τριάντα χρόνια επαγγελματικής συνύπαρξης μας στο ίδιο σχολείο και στο ίδιο γραφείο είχα την ευκαιρία πολλές φορές να συνεργαστώ μαζί της αναλαμβάνοντας από κοινού την προετοιμασία σχολικών γιορτών και άλλων σχολικών δραστηριοτήτων.
Και κάθε φορά που ακούω το Αξιον Εστί του Μίκη Θεοδωράκη , όπως πρόσφατα στη συναυλία του ΔΩΚ, αυτή μου έρχεται πρώτα στο νου που σε πολύ πρώιμες εποχές, όπου κυριαρχούσαν άλλα σχολικά επετειακά τραγούδια, αυτή με την αισθαντική φωνή της διάλεξε να διδάξει στη χορωδία του σχολείου μας μερικά από τα κλασσικά κομμάτια του έργου , όπως «της Αγάπης αίματα», «της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» ή το «μη λησμονάτε τη χώρα μου».
Αλησμόνητη επίσης μου έχει μείνει η διδασκαλία της αφήγησης «Η πορεία προς το μέτωπο» από το έργο «Αξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη «…Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν εχει καθημερινές και σκόλες», τόσο που γύρισα και της είπα μια φορά που οι μαθητές υστερούσαν “γιατί δεν το διαβάζεις εσύ” ;
Αμέτρητες οι κοινές σχολικές εκδρομές και εξορμήσεις μας, τα γλέντια μας και οι χαρές, όπου πάντα της άρεσε να χορεύει με ιδιαίτερη λεβεντιά τσάμικα και αργά συρτά σαν στης Παργας τον ανήφορο ή το Γιάννη μου το μαντήλι σου, της ιδιαίτερης πατρίδας της, της Ηπείρου,.
Μαζί συνεργαστήκαμε και σε προγράμματα Περιβαλλοντικής και Ευρωπαϊκά που ως συντονίστρια διαχειριζόμουν επί σειρά ετών στο 3ο Λύκειο. Έμεινε όμως με το παράπονο ότι δεν κατάφερε ποτέ να έρθει στο Εξωτερικό μαζί μας, παρά τις επίμονες κάθε φορά προσπάθειες μου να τη μεταπείσω. Ο λόγος ήταν και πάλι αυτή η μεγάλη αίσθηση καθήκοντος και ευθύνης που είχε απέναντι στην οικογένεια της, στα δυο παιδιά της, Γιαννη και Αντώνη που υπεραγαπούσε και στον άντρα της Γιώργο , μην τυχόν και τους λείψει τίποτα.
Δυστυχώς , δεν πρόλαβε να χαρεί τη σύνταξη της , αφού αμέσως μ’ αυτήν ξεκίνησαν και τα προβλήματα υγείας της. Δυνατή, όμως και με αυτό το οικείο χαμόγελο στα χείλη ακόμα και σ’ αυτή την ιδιαίτερη δύσκολη περίοδο της ζωής της, έδινε μαθήματα θάρρους σε όλους μας μέχρι την τελευταία στιγμή, κρατώντας ψηλά το κεφάλι . Από την πρώτη στιγμή αντιμετώπισε το κακό που τη βρήκε με πρωτόγνωρο για τον κοινό νου κουράγιο και με ζηλευτή αξιοπρέπεια. Από αυτήν την στάση της αντλούσαμε και μεις την αισιοδοξία ότι θα το ξεπεράσει τελικά, μέχρι που ήρθε το μοιραίο! .
Αγαπημένη μου Ελευθερία, πιστέ συνοδοιπόρε μου για μια ολόκληρη ζωή , έφυγες στη γειτονιά των αγγέλων πολύ νωρίς, σκορπώντας θλίψη και οδύνη σε όσους σε γνώρισαν από κοντά και σ’ αγάπησαν για την ήρεμη δύναμη που εξέπεμπες.
Δεν θα ξεχάσω όμως την υπόσχεση που σου έδωσα «Γίνε εσύ καλά κι εγώ θα οργανώσω ένα ταξίδι στο εξωτερικό για χάρη σου». Υπόσχομαι τώρα, αντί για τους επίγειους, να σε ξανάβρω μια μέρα για να περπατήσουμε μαζί στους μπαξέδες του ουράνιου παραδείσου αυτή τη φορά, και εσύ τσικουδιά στους καφενέδες τα παλληκάρια να κερνάς , θάναι η καρδιά σου παραθύρι, τα λόγια σου παλιό κρασί. …….
Au revoir Aγαπημένη μου Ελευθερία…….!!!!
Πηγή fb: Φανή Φτάκα
