Αυτές τις μέρες συναντάω φίλους από Πολιτιστικούς Συλλόγους και όλοι έχουμε την ίδια αγωνία πως θα καταφέρουμε να κρατήσουμε ζωντανούς τους Συλλόγους μας. Ζούμε, δρούμε, δημιουργούμε και παράγουμε Πολιτισμό χωρίς καμία κρατική επιχορήγηση, όμως είμαστε αυτοί που κρατούν την Ταυτότητα της Ελλάδας.
Δημιουργηθήκαμε από μεράκι και χρέος…θεωρούμε τους Συλλόγους μας το σπίτι μας…και μπορούμε να λυγίσουμε ιδιαίτερα μπροστά σ’ ένα παιδικό προσωπάκι που ζητά με ανυπομονησία να ανοίξει ο Σύλλογος για να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί να συνεχίσουμε τα παιχνίδια, τα μαθήματα, το χορό και το ίδιο μπορούμε να λυγίσουμε σ’ έναν ηλικιωμένο που θα μας κοιτάξει στα μάτια και θα μας πει « δεν πειράζει που φέτος δεν έγινε τίποτα, του χρόνου όμως με υγεία να είμαστε εδώ»…αυτό του χρόνου είναι συνάμα νότα αισιοδοξίας αλλά κι αγωνιάς, πως θα κρατήσουμε τους Συλλόγους μας ;
Μπορεί κάποιοι από εμάς να έχουν χάσει τις δουλειές τους, να έχουν ή να είναι άτομα σε ευπαθείς ομάδες αλλά αυτή η αγωνία παραμένει ίδια…
Έχουμε δύναμη, κανένας Σύλλογος δεν θα κλείσει, θα παλέψουμε όπως εμείς ξέρουμε για άλλη μια φορά και θα βγούμε νικητές…κλείστε τα μάτια σκεφτείτε τις όμορφες στιγμές μας, σκεφτείτε ότι μας κρατάει στην πρώτη γραμμή !
Έχουμε ακόμα να κάνουμε πολλές εκδηλώσεις όλοι μαζί.
Πηγή: Έφη Κατσόγιαννου Τριανταφύλλου
