Το να είσαι στο ίδιο έργο θεατής αρχίζει και κουράζει. Είτε είσαι γαλάζιος, είτε πράσινος, είτε βαθύ κόκκινος, είτε έχεις πάνω σου εκείνο το απαλό ροζάκι του επαναστάτη πάλι την ίδια μαυρίλα αισθάνεσαι βλέποντας το μπάχαλο σε κάθε κρίση του συστήματος. Και αυτό όχι γιατί την βλέπεις κάπως μετά από τόσο μπάχαλο και λες «βρε δεν πάτε να πνιγείτε όλοι» αλλά γιατί αντιλαμβάνεσαι πως το μπάχαλο αυτό αργά ή γρήγορα θα το νιώσεις κι εσύ στο πετσί σου.
Και άντε να είναι μόνο στο δικό σου πετσί πάει και έρχεται. Το θέμα είναι να μην είναι στο πετσί των παιδιών σου γιατί εκεί τους παίρνει ο διάολος και τον πατέρα, και την μάνα, και τα τριτοξάδερφα τους, και τα βουλευτιλίκια τους και τα ρουσφετάκια τους, και όλα. Γιατί είμεθα και γονείς πέρα από ψηφοφόροι και αν στην δεύτερη περίπτωση ξεπουλάμε την μάνα μας και τον πατέρα μας για καμία θεσούλα, στην πρώτη περίπτωση είμαστε άτεγκτοι και αυστηροί. Α όλα κι όλα! Πάνω απ΄ όλα είμεθα γονείς με καθαρό το κούτελο σε αυτήν την ρημάδα κενωνία!
Σε κουράζουν που λες αυτά τα βαρύγδουπα περί αναδιοργάνωσης, εκσυγχρονισμού, μεταρρύθμισης, αναβάθμισης και δεν ξέρω κι εγώ ποια άλλη λέξη ξετρυπώνουν από τους Μπαμπινιώτες αυτές οι θεούσες του νομοθετικού και διοικητικού έργου για να έρθει μια κρίση και να τους ξεγλεντήσει όλους με ένα «ρε μαλάκα πώς έκλεισε ο δρόμος» «ρε μαλάκα τα έχει πάρει ο Μεγάλος θα σας ξηλώσει όλους» και γενικώς με οτιδήποτε αρχίζει με ένα «ρε μαλάκα» και καταλήγει σε μια απειλή απόλυσης και διασυρμού. Από τον Μεγάλο πάντα!
Και συνάμα σε εξοργίζουν γιατί καταλαβαίνεις πως οι λέξεις δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα και πως τις χρησιμοποιούν μόνο για να κρύψουν από κάτω τους ανίκανους Υπουργούς, Δημάρχους, Περιφερειάρχες, Διευθυντάδες, Προϊσταμένους και όλους αυτούς που στελεχώνουν μια διοικητική μηχανή. Μικρούς και μεγάλους.
Γιατί εν έτει 2022 δεν παραμυθιάζεσαι πλέον από ψάρια που βρωμάνε από το κεφάλι (λες και τα λέπια δεν βρωμάνε και μυρίζουν ζαν πολ γκοτιε ), από φιλότιμους υπαλλήλους που τα δίνουν όλα, από υποστελεχωμένες δομές που προσπαθούν οι έρμες αλλά ας όψεται η υποστέλεχωση, της υποστελέχωσης ω υποστελέχωση, ωσάν το βασικό πρόβλημα αυτής της έρμης της χώρας να είναι που δεν γίναμε όλοι μας δημόσιοι υπάλληλοι για να μας φύγει το μαράζι της υποστελέχωσης. Και έτσι εν έτει 2022 τρως στην μάπα όλη αυτή την μετριότητα σε ανθρώπινο δυναμικό, διαδικασίες, δομές και δίκτυα και εξακολουθείς να ανέχεσαι χαζούς Περιφερειάρχες, χαζούς Δημάρχους, χαζούς Υπουργούς, χαζούς Επιτελικούς μόνο και μόνο γιατί σε έπεισαν πως το να είσαι χαζός είναι προσόν. Μην τυχόν και σε κατηγορήσουν για άριστο οι μπετόβλακες και μην τυχόν και σου την πέσουν οι κομματικοί επειδή διάλεξες αυτόν και όχι εκείνον. Τον χαζό ντε. Για να μην χαλάσει η πιάτσα τους.
Δεν ξέρω αν έχω τρελές απαιτήσεις από δαύτους ή αν είμαι σκράπας από διαχείριση κρίσεων και να τα βλέπω όλα άσπρο- μαύρο αλλά με χιόνι μιας ημέρας δεν μπορεί να παραλύει μια πρωτεύουσα. Και αν γίνεται να παραλύσει – γιατί μπορεί να είμεθα και άσχετοι βρε αδερφέ περί διαχείρισης κρίσης- ε τότε κατεβάστε ρολά και πείτε ευθαρσώς στον κόσμο: με αυτές τις πόλεις που φτιάξαμε, όπως τις φτιάξαμε και με αυτή τη Διοίκηση που έχουμε μένουμε σπίτι για να μην μας βρει κανα κακό. Και αφήστε τους Κύπριους άριστους, τις Πολιτικές Προστασίες, τα βαρύγδουπα του Μπαμπινιώτη και τους σχεδιασμούς και τις συσκέψεις. Γιατί στο τέλος θα καταλήξετε πάλι διχίλιαρα και πεντοχίλιαρα να μοιράζετε. Νισάφι πια. Δώστε τα προκαταβολικά να σώνουμε……
