Είμαι κι εγώ μέρος του θυμικού αυτού του κόσμου. Εξαγριώνομαι τόσο εύκολα όσο και οι υπόλοιποι και χιμάω να κατασπαράξω τόσο γρήγορα, που καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να ανταγωνίζεται με τους άλλους σε αυτό το γρήγορα. Ποιος θα το κάνει γρηγορότερα λες και κάτι θα κερδίσουμε στο τέλος. Από την άλλη είμαι και γονιός. Έχω κι εγώ τον Χρήστο μου και την Στελλίνα μου και όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβάνομαι μαζί με την γυναίκα μου πως τους έφερα σε δύσκολους καιρούς να μεγαλώσουν. Είναι υπέροχος ο κόσμος τους, δεν λέω, με δυνατότητες, επιτεύγματα, προοπτικές αλλά έχει και τα βάσανά του. Βάσανα που ενδεχομένως εμείς δεν είχαμε εκεί στις αλάνες που ξημεροβραδιαζόμασταν και σπάζαμε τα κεφάλια και τα γόνατα μας ή αν τα είχαμε ενδεχομένως να πάλιωσαν τόσο πολύ, που ξεχάσαμε πια πως κάποτε ήτανε και αυτά καινούρια. Γιατί και νταήδες είχαμε, και «που πας ρε γυαλάκια» είχαμε, και ξύλο είχαμε, και κάποιο μαλακισμένο είχαμε να κοροϊδεύει τα πεταχτά αυτιά μας και να μας βάζει το βράδυ με βουρκωμένα μάτια να σχεδιάζουμε πλαστικές στην ενηλικίωσή μας. Τί θες να κάνεις όταν μεγαλώσεις; Πλαστική στα αυτιά θέλω να κάνω για να μην με κοροϊδεύουν. Να πω πως δεν το είπαμε; Το είπαμε. Μεγαλώσαμε βέβαια και πλαστικές δεν κάναμε γιατί άρχισαν τα χρόνια να βαραίνουν πάνω μας, η ζωή μας απέκτησε άλλα ενδιαφέροντα και τα κουσούρια μας τα αγαπήσαμε στο τέλος. Είχαμε λοιπόν κι εμείς τα δικά μας βάσανα.

Και μεγαλώσαμε. Και ξεχάσαμε. Και γίναμε κι εμείς γονείς. Και αφού γίναμε ακολουθήσαμε κι εμείς την πεπατημένη τόσων αιώνων. Να τους δώσουμε αρχές, να τους διδάξουμε αξίες, να τους μάθουμε να σέβονται, να τους μορφώσουμε και να πάρουν και το Proficiency. Στην πεπατημένη και αυτό και ας το κοροϊδεύουμε σήμερα ξεχνώντας πώς κοκορευόμασταν όταν το πήραμε στο χέρι! Αλλά σκέφτομαι. Αν μια μέρα λουστώ κι εγώ όσα κοροϊδεύω, αν μια μέρα έρθω αντιμέτωπος με μια δικιά μου παράλειψη σαν γονιός, που όταν την έκανα δεν καταλάβαινα την έκτασή της και το αποτύπωμα που άφηνε πάνω στην ψυχή των παιδιών μου, τί θα γίνει τότε; Αν μια μέρα δηλαδή γυρίσω και τους πω με ύφος «τί σας έλειψε; Σας τα είχα όλα κι εσείς κάνατε αυτό;» και μου απαντήσουν με το δικό τους ύφος «εσύ! εσύ μας έλειπες» θα έχει γίνει κάποιο κακό, έτσι δεν είναι; Διορθώνεται μετά αυτό; Και αν μπορεί να διορθωθεί γίνεται αυτό με την κοινωνία ολάκερη γατζωμένη πάνω μας και να μας σιχτιρίζει; Μπορείς την οργή και τον θυμό να τον καταλαγιάσεις μέσα σε μια παιδική ψυχή με τόση οργή και θύμο να χοροπηδάει γύρω τους; Και το μεδούλι τους;

Μήπως το μολύνουμε ακόμα περισσότερο αντί να το γιατρεύουμε, συντηρώντας αυτόν τον ηλίθιο φαύλο κύκλο της σκληρότητας που γεννά σκληρότητα και ποτέ δεν τελειώνει; Δεν ξέρω ειλικρινά. Ξέρω όμως πως ο γονιός όσο αποτυχημένος ή πετυχημένος και αν θεωρείται από τους πολλούς είναι ένας άνθρωπος που έδωσε ένα κομμάτι της ζωής του για το μεγάλωμα αυτών των παιδιών. Μεγάλο ή μικρό το έδωσε. Δεν είναι λίγο πράγμα να περνάς την μισή ζωή σου μεγαλώνοντας παιδιά. Να βάζεις στην άκρη τα θέλω σου, να υποχωρείς στις φιλοδοξίες σου, να ζεις σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο που ζητάει συνεχώς και άλλα από εσένα και την ίδια στιγμή να πρέπει να γυρνάς στο σπίτι, να στεγνώνεις από όλα αυτά και να γίνεσαι δοτικός και τρυφερός με τα παιδιά σου. Και όταν γίνει η στραβή να πρέπει να τα βάλεις με τα παιδιά σου, με τον ίδιο σου τον εαυτό και με την κοινωνία ολάκερη. Να πρέπει να γίνεις κάτι για το οποίο ούτε έτοιμος είσαι, ούτε τις δυνάμεις έχεις, ούτε φτιάχτηκες για αυτό. Να είσαι μικρός, περαστικός και τιποτένιος και να έρχεται μια στιγμή που πρέπει να γίνεις γίγαντας. Δεν γίνονται αυτά! Ας κατεβάσουμε λοιπόν τα δάχτυλα εμείς οι άρτιοι, οι τέλειοι, οι καλοφτιαγμένοι και ας αφήσουμε μια οικογένεια να τα ξαναβρεί με τον μικρό της εαυτό. Ενδεχομένως να μην τα βρει ποτέ της, ενδεχομένως τα παιδιά αυτά να τα ξαναβρούμε πάλι μπροστά μας, αλλά επειδή ο κόσμος πάει μπροστά απ’ τους πολλούς ας φροντίσουμε εμείς οι υπόλοιποι να τα έχουμε καλά με τον μικρό εαυτό μας. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις.

Μπορεί κάποτε να βρεθούμε κι εμείς απέναντι. Και αν είσαι γονιός πονάει…..

Πηγή fb:Τάσος Φούντογλου