Γιατί;
Δυο νέοι άνθρωποι, δυο οικογενειάρχες, δυο εργαζόμενοι από το νομό μας αφήνουν την τελευταία τους πνοή την ίδια μέρα στα εργοτάξια του τρόμου στον αγώνα τους για το μεροκάματο.
Ήταν η “κακιά στιγμή”?
Η “ατυχία”?
Η απροσεξία?
ή μήπως ήταν η έλλειψη μέτρων ασφάλειας? η εντατικοποίηση? Η βιασύνη να βγει η δουλειά? Ίσως να θεωρούνται πολυτέλεια η τήρηση των κανόνων και των στοιχειωδών μέτρων ασφάλειας…
Η απουσία έστω και των στοιχειωδών ελέγχων από τους εποπτικούς κρατικούς μηχανισμούς (Επιθεώρηση εργασίας, επιθεώρηση μεταλλείων). Και πως να γίνουν αφού υπολειτοιργούν, καρκινοβατούν, είναι υπό διάλυση, χωρίς προσωπικό, χωρίς μέσα…….
Οι δείκτες, οι αριθμοί δείχνουν ανάπτυξη λένε τα κυβερνητικά ΜΜΕ.
Αυτός “ο δείκτης” όμως με τους ατελείωτους νεκρούς εργάτες δείχνει την πραγματικότητα.
Η ανάπτυξη και τα κέρδη τους “είναι βουτηγμένα στων εργατών το αίμα”
“Αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές εμείς θρηνούμε ανθρώπινες ζωές”
“Το πόρισμα θα δείξει” λένε οι εταιρείες και οι κρατικοί μηχανισμοί.
Το πόρισμα το ξέρουμε ήδη: Πάντα φταίει το θύμα! Απροσεξία ή υπερβάλλον ζήλος, στην καλύτερη.
Εργατικά ατυχήματα: Πάντα φταίει το θύμα (του Στέφανου Πράσσου)
https://info-war.gr/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9…/
