28 Οκτωβρίου 1940. Ώρα 5 και κάτι το πρωί . Ελληνοαλβανικά σύνορα. Η ιταλική σφαίρα βρίσκει τον στόχο της: τον στρατιώτη Βασίλη Τσαβαλιάρη από την Πιάλεια Τρικάλων. Εκεί, στην γραμμή των συνόρων στο απομακρυσμένο φυλάκιο Γκόλφια, πέφτει νεκρός ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης του Ελληνικού Έπους.
Ένας φαντάρος πού έτυχε να κάνει την πρωινή σκοπιά. Χωρίς ποτέ να γίνει ήρωας, χωρίς ποτέ να βγει από την ανωνυμία. Χωρίς ποτέ ,οι πιο πολλοί από μας να έχουμε ακούσει το όνομά του.
«Ο πατέρας μου έκανε την σκοπιά στα Ελληνοαλβανικά σύνορα,. Μία σφαίρα βρήκε τον πατέρα μου στο μέτωπο και τον σκότωσε. Οι μόνες του λέξεις πού είπε εκεί ήταν: να φιλάτε τα παιδιά μου, και μετά ξεψύχησε»,
λέγει ο γιός του Νίκος Τσαβαλιάρης και συνεχίζει:
-«Εγώ ήμουν μόνο 5 ετών και τα αδέλφια μου μικρότερα. Τελευταία φορά πού είχε έλθει στο σπίτι, ήταν όταν τον είχαν καλέσει στα νέα όπλα.. Ήμουν μικρός αλλά τον θυμάμαι. Ήταν ντυμένος στρατιώτης. Απ’ ό,τι ανέφερε η συχωρεμένη η μάνα μου, της έλεγε «Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά»
-«Την βραδιά εκείνη κανόνιζαν την βάρδια στα φυλάκια.Τούς λένε λοιπόν «ποιοι θέλετε να πάτε απόψε στα σύνορα». Και ο πρώτος πού σηκώθηκε και είπε «να πάω εγώ» ήταν ο πατέρας μου, σύμφωνα με μαρτυρίες χωριανών πού γύρισαν πίσω.».
Τιμή και δόξα στον στρατιώτη Βασίλη Τσαβαλιάρη

Κώστας Ι. Φαρμάκης`