της Βίσκα Ζωής-Πολυξένης

‘’Μόνο στις πράξεις πρέπει να πιστεύετε , τα λόγια δεν αξίζουν τίποτε, πουθενά’’. Αυτά έλεγε ο Φερνάντο Ρόχας , ένας Ισπανός συγγραφέας, πρίν πεντακόσια περίπου χρόνια. Αν προσπαθήσετε να στείλετε μηνύματα αισιοδοξίας και ελπίδας μέσα από μακριές συζητήσεις το μόνο κέρδος σας θα είναι τα λόγια που ανταλλάξατε με το άτομο που νοιώθει θύμα του φόβου της απόρριψης.Και οι μακριές συζητήσεις είναι , συνήθως δικό τους όπλο. ‘’Εντάξει, τα κουβεντιάσαμε, καταλαβαίνω τι θέλεις να πείς κι ακόμη ότι δεν θέλεις να σου ξανακάνω κάτι τέτοιο’’. Την επόμενη φορά , όμως που θα ξαναπαρουσιαστεί το πρόβλημα, ολόκληρη η συζήτηση θα έχει ξεχαστεί κι εσείς θα βρεθείτε μπροστά στην παλιά συμπεριφορά. Αν ξανακάνετε τότε άλλη μια συζήτηση και συμφωνήσετε ν’αλλάξουν τα πράγματα , απλώς ρίχνετε τον εαυτό σας πιο βαθιά στην παγίδα των λόγων. Μπορεί να μεσολαβήσουν ένα σωρό ‘’επικοινωνιακές επαφές’’ ανάμεσα σε σας και τους άλλους αν όμως , δεν μάθετε να λειτουργείτε με αποτελεσματικό τρόπο , εκείνοι θα συνεχίσουν να σας κάνουν ό,τι θέλουν και εσείς θα συνεχίσετε να μιλάτε.Πολλί άνθρωποι κάνουν ατέλειωτες εξομολογήσεις στον θεραπευτή τους , που ακούει ατέρμονες ιστορίες για τους φοβερούς θύτες στην ζωή των πελατών τους και το μόνο που βγαίνει απ’όλα αυτά είναι η πολλή κουβέντα.

Η θεραπεία πρέπει να είναι μια εμπειρία που διδάσκει νέες συμπεριφορές και αποθαρρύνει τα περιττά λόγια.Άν περιοριστείς απλώς να πείς σόποιονδήποτε πόσο άσχημα αισθάνεσαι…κι αυτός ο κάποιος δεν σου δίνει τίποτε παραπάνω από την συμπάθεια και την υποστήριξή του, τότε γίνεσαι διπλά θύμα.

Ο καλύτερος δάσκαλος του κόσμου είναι η συμπεριφορά.Η πράξη που εκφράζει και υλοποιεί την απόφασή σου, αξίζει ένα εκατομμύριο καλοδιαλεγμένα λόγια.

Κοίτα τα μικρά παιδιά, πως τα βγάζουν πέρα με τους ‘’νταήδες’’της γειτονιάς τους. Τα εννιά στα δέκα παιδιά-τα θύματα- βάζουν τα κλάμματα, αρχίζουν τα παρακάλια, παραπονιούνται ή φωνάζουν κάποιον ενήλικο.Το ‘’νταηλίκι’’, όμως δεν σταματάει. Το δέκατο παιδί ,όμως ακόμη και αν είναι μικρότερο, παίρνει φόρα και ρίχνετε στον παλικαρά. Τώρα ο παλικαράς έχει να θυμάται κάτι.’’αυτός ο πιτσιρίκος ανταποδίει τα χτυπήματα και,παρ’όλο ότι είμαι μεγαλύτερος, δεν έχω καμμιά διάθεση να ξαναφάω κλωτσιά και μετά να τον κυνηγάω και να ρεζιλευτώ…Αυτόν δεν θα τον ξαναπειράξω και θα τα βάζω με κάποιον που το σηκώνει’’.

Η συμπεριφορά αυτή είναι ο μοναδικός τρόπος να διδάξεις στους άλλους να μην κακομεταχειρίζονται.Βρίσκοντας το θάρρος να αντισταθείς και να διακινδυνέψεις , μπορεί να εισπράξεις καμμιά σφαλιάρα, αλλά στέλνεις το μήνυμα ότι δεν σου αρέσει να σε κακομεταχειρίζονται και ότι δεν πρόκειται να το ανεχτείς.Ξέχνα τα ωραία λόγια και τις υποσχέσεις, όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που δεν λογαριάζουν τον άλλον.Ο Καρλάιλ το τοποθετεί ως εξης’’αν θέλεις να μην κάνει κάτι κάποιος, βάλτον να σου μιλήσει γι’ αυτό. Όσο περισσότερο μιλά ο άνθρωπος , τόσο πιθανότερο είναι να περιοριστεί στα λόγια’’.

Κάθε φορά που προσπαθείς να εξηγήσεις σε κάποιον πως θέλεις να σου φέρεται, ρώτησε τον εαυτό σου αν η εξήγηση σου είναι επαρκής.Μήπως σπαταλάς την ενέργεια σου μιλώντας σ΄΄ένα πωλητή, που δεν δίνει δεκάρα για το τι λές;΄Μήπως τα λόγια σου στα παιδιά σου τους μπαίνουν από το ένα αυτί και τους βγαίνουν από το άλλο;΄΄Μήπως ο σύντροφός σας , αφού σε ακούσει σιωπηλός, συνεχίζει να κάνει με τον ίδιο τρόπο αυτό, για το οποίο έχεις αντίρρηση;Άυτά τα ‘’μήπως’’ είναι τρείς τυπικές περιπτώσεις , που θα συναντήσετε ίσως στην καθημερινή σας ζωή, δείχνουν καλά ότι δεν χρειάζεται να κάνει κανείς κάτι ανήθικο ή αντίθετο στις προσωπικές του αξίες, όταν χρειάζεται να διδάξει κάτι και τα λόγια έχουν αποδειχτεί άχρηστα.
Άλλωστα ο Ίψεν έχει πεί’’ Χίλιες λέξεις δεν κάνουν τόση εντύπωση , όσο μια πράξη’’.