Πόσοι ανάπηροι αγαπήσαμε, σεβαστήκαμε, αποδεχτήκαμε τον εαυτό μας, το σώμα μας, την αναπηρία μας, τα εργαλεία -τα μέσα- τα αξεσουάρ διευκόλυνσης μετακίνησης- διαβίωσης;
Πόσοι ανάπηροι επιλέξαμε κατα επιλογή με βάση τα ενδιαφέροντα μας, τα ιδιαίτερα εξατομικευμένα χαρακτηριστικά μας, τις προτιμήσεις μας, τις ανάγκες μας, τα θέλω μας, τους φίλους μας, τις σπουδές μας, τα χόμπι μας, την εργασια μας, τους ερωτικούς σύντροφους μας/ζωη ,τους αγαπημένους ταξιδιωτικους προορισμούς;
Πόσοι ανάπηροι ζούμε απόλυτα ελεύθερα χωρίς υπερπροστασία πάνω μας αλλά σχεδιασμένα, προκαθορισμένα & προγραμματισμένα εις βάρος τις ζωές αγαπημένων ανθρώπων μας;
Πόσοι ανάπηροι καταφέραμε να βγούμε έστω για μια βόλτα μόνοι μας με το αναπηρικό αμαξίδιο η το εργαλείο μετακίνησης μας, ανεμπόδιστα, ασφαλή, με πλήρη προσβασιμότητα, χωρίς κόμπλεξ, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να μας κοιτάνε ως κάτι το «εξωπραγματικό» ;
Πόσοι ανάπηροι δεν ευχηθήκαμε να άλλαζε ο κόσμος μας, με ένα μαγικό ραβδί αλλά το προσπαθήσαμε αγωνιζόμενοι διακαώς για το αυτονόητο, το δικαιωματικό δηλαδή γίνοντας ενσωματωμένοι με πλήρη ορατότητα κατα επιλογή στην υποτιθέμενη «ανοιχτή» κοινωνία που θα έπρεπε να αποδέχεται την διαφορετικότητα και να παραδέχεται ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε εξίσου καλά και καλύτερα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής;
Λίγοι;
Αρκετοί ;
Πολλοί;
Η απάντηση…..
ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ….!!
Ονομάζομαι Βασιλικη Σιαλβερα του Γεωργίου, είμαι άτομο με βαριά κινητική αναπηρία εκ γεννητής, και μετακινούμαι με αναπηρικό αμαξίδιο!
Είμαι παντρεμένη με τον Παναγιώτη Γκουτζιο.
Ζω με τον σύζυγο μου, με την κινητικά ανάπηρη αδερφή μου(νοσούμε από την ίδια νόσο) καθώς και με την ηρωίδα, πρώην καρκινοπαθή μητέρα μου στην ίδια οικογενειακή πολυκατοικία σε διαφορετικά διαμερίσματα.
Η επιλογή της διαβίωσης με τον Παναγιώτη, σε ένα μικρό ζεστό μοντέρνο ανακαινισμένο πλήρως προσβάσιμο πρότυπο διαμερισματάκι των 50 τ.μ, αλλά αναγκαστικά κοντά στο πατρικό μου, έγινε για να υπάρχει η υποστήριξη και φρόντιδα για εμένα και την αδερφή μου, όλο το 24 ωρο όταν απουσιάζουν για προσωπικούς λόγους εναλλάξ η μητέρα, ο σύζυγος&συγγενείς.
Έχω αποκτήσει 4 προπτυχιακούς τίτλους σπουδών & ένα μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στα οικονομικά&στην Διοίκηση Επιχειρήσεων, τα 4/5 ολοκληρώθηκαν στο Ανώτατο εκπαιδευτικό Ίδρυμα του ΤΕΙ Δυτικης Μακεδονίας στην Κοζανη, νυν Πανεπιστήμιο Δυτικης Μακεδονίας (1 πτυχίο στο Πανεπιστημιο Μακεδονίας Θεσσαλονικης) με πολλοστές διακρίσεις & υποτροφίες συγκεκριμένα έχω πει τον όρκο με «άριστα» σε όλες τις τελετές ορκομωσιών, αλλά θα ήθελα να τονίσω ότι η εκπαιδευτική μου πρόοδος, έγινε με τεράστιο κόπο, ξεπερνώντας πολλά εμπόδια κυρίως της της μόνιμης υποστήριξης της καθημερινής μετακίνησης μου, ως τακτική φοιτήτρια.
Συγκεκριμένα, ο πατέρας μου στο πρώτο μου πτυχίο το 1998 έπρεπε να με σηκώνει αγκαλιά τουλάχιστον 15 φορές την ημέρα, 5 φορές την εβδομάδα, για να παρακολουθώ καθημερινά δια ζώσης τα μαθήματα, γιατί όπως αντιλαμβάνεστε στην Κοζανη και σε μικρές επαρχιακές πόλεις, δεν υπάρχει προσβάσιμο μεταφορικό μέσο ή η υπηρεσία Λευκού Ταξι για την μεταφορά ανάπηρων μαθητών-φοιτητών σε καμία δομή εκπαίδευσης (μόνο ειδικές) ακόμη και σήμερα.
Η επιλογή του αντικειμένου της πολυετής εκπαιδευτικής καθως και της επαγγελματικής σταδιοδρομίας στον Δημο Κοζανης από το 2002 μέχρι και σήμερα, διαμορθώθηκε για εμένα για ακόμη μια φορά όχι βάση των καθαρών επιλογών, των ενδιαφερόντων μου και των ονείρων μου αλλά βάση των πολλαπλών εμποδίων & έλλειψη ευκαιριών-δυνατοτήτων.
Εμπόδια τόσο θεσμικά (έλλειψη προσωπικού βοηθού για φοίτηση σε πανεπιστημίο σε άλλη πόλη), δομικά εμπόδια, εμπόδια κοινωνικής συμπεριφοράς, εμπόδια οικογενειακά (δυο αδερφές με βαριά κινητική αναπηρία) αλλά που σε καμία περίπτωση δεν με παρεμποδίσαν στην πλήρη και αποτελεσματική συμμετοχή μου στην κοινωνία.
Η αποδοχή της διαφορετικότητας μου, το απερίγραπτο σθένος μου να υπερπηδάω εμπόδια, η επιμονή μου, με βοήθησαν να αποδείξω το αυτονόητο, ότι ο κάθε άνθρωπος, είναι διαφορετικός άνθρωπος, είναι μοναδικός και μπορεί να τα καταφέρει εξίσου καλά και καλύτερα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
Για πολλούς από εσάς, είμαι το είδωλο σας, η πηγή έμπνευσης σας, η σουπερ ήρωα σας, η δύναμη ψυχής σας, ο φωτεινός φάρος σας, το πιο λαμπρό αστέρι που σας οδηγεί, το παράδειγμα σας να συνεχίσετε τις ζωές σας όταν αντιμετωπίζετε την παραμικρή δυσκολία, εμπόδιο ή κάποια αναπηρία αλλά στην πραγματικότητα είμαι ενας άνθρωπος και εγώ, μοναδικός -διαφορετικός και έτσι πρέπει να με βλέπετε και να με αντιμετωπίζετε που απλά εξαιτίας της απόλυτης αποδοχής του εαυτό μου-της βλάβης μου, της έντονης επιμονής μου, θέλησης και της στήριξης του οικογενειακού περιβάλλοντος, έγινα ορατή ξεπέρασα όλα τα εμπόδια που βάζει η κοινωνία και η έλλειψη προνοιας του κράτους & ζω μια ζωη, όπου δικαιωματικά μου ανήκει, που δεν την επέλεξα σχεδόν σε κανένα τομέα αλλά εν τελεί δεν θα την άλλαζα με χίλιες ζωές, ποτέ μα ποτέ γιατί μέσω αυτής της συνεχής διαδρομής, διδάχτηκα τα ουσιαστικά αυθεντικά νοήματα της ζωής.
Είμαι αισιόδοξη, ότι πλησιάζει η ωρα της αληθινής προαγωγής της ορατότητας μας, που πρώτα εμείς οι ίδιοι ανάπηροι, θα πρέπει να αποδεχτούμε και να παραδεχτούμε ώστε να προβάλουμε πρότυπα διαφορετικότητας-κανονικότητας, με βάση τις αληθινές ανάγκες μας, τις επιθυμίες, τις επιδιώξεις επιλογές, χωρίς να γινόμαστε αναγκαστικό υποχρεωτικό βαρίδιο, στις ζωές των αγαπημένων μας ανθρώπων, την οικογένεια μας που βοηθούν για την απρόσκοπτη δικαιωματική πρόσβαση μας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, άροντας εμπόδια (θεσμικά, δομικά, κοινωνικής, συμπεριφοράς) και διεκδικώντας μαζί μας , την ισότιμη συμμετοχή μας, ως μέλη μιας «ανοιχτής» κοινωνίας, που αντιλαμβάνεται και ορίζει σωστά την έννοια της αναπηρίας, δηλαδή ως φυσικό και αναπόσπαστο τμήμα της ανθρώπινης ποικιλομορφίας, μιας κοινωνίας που εξαλειφθεί τα εμπόδια κάθε μορφής, που τροφοδοτούν στερεότυπα και αναπαράγουν διακρίσεις.
Η πολιτεία και εκείνη, την τελευταία τριετία είναι φανερό, ότι στρέφεται προς την σωστή κατεύθυνση, δίνοντας έμφαση ότι η αναπηρία, είναι διαφορετικότητα και πρέπει να θεωρείται κανονικότητα με περισσότερη ορατότητα, για όλα τα είδη αναπηριών.
Αυτό επιτυγχάνεται, με το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, στο οποίο αποτυπώνεται ένα συνεκτικό πλαίσιο δράσεων και θεσμικών παρεμβάσεων.
Η υπηρεσία του Προσωπικού Βοηθού είναι η ουσιαστικότερη μεταρρύθμιση για τις ζωές μας & τις ζωές των οικογενειών μας, που σε λίγους μήνες θα είναι ενεργή σε πιλοτική εφαρμογή και σε δυο χρόνια καθολικά ως ποιοτική σχεδιασμένη υπηρεσία, ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα των αναγκών μας.
Θεωρώ ότι θα αποτελέσει το βασικότερο εργαλείο-μέσο που θα αποκαταστήσει την ορατότητα μας και θα ενισχύσει την ανεξάρτητη διαβίωση μας κατα ΕΠΙΛΟΓΗ και θα οδηγήσει στην μη ιδρυματοποίηση μας.
Κλείνω με αυτό το μήνυμα…
Μόνο με την ορατότητα της αναπηρίας μέσα στην «ανοιχτή κοινωνία» έρχεται η αποδοχή και η παραδοχή!
Βασιλική Σιαλβέρα του Γεωργίου
Άτομο με κινητικά βαριά αναπηρία εκ γεννητής
————————————
ΜSc Επιχειρηματικής Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Πτυχιούχος ΠΕ Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων
Πτυχιούχος ΑΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας, Τμήματος Χρηματοοικονομικών Εφαρμογών
Πτυχιούχος ΑΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας, Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων
Πτυχιούχος ΑΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας, Τμήματος Λογιστικής
————————————
ΠΕ Διοικητικού
Yπάλληλος της Διεύθυνσης Διοικητικών Υπηρεσιών του Δήμου Κοζάνης
