Αναμένοντας το θαύμα. Αυτή είμαι σε λίγες γραμμές.

Κοιτάω το βιογραφικό μου και βλέπω ότι σχεδόν όλη μου η ζωή είναι η ιατρική, το επάγγελμα μου. Πρόκειται για επάγγελμα που για να το ασκήσεις σωστά θα πρέπει να αφιερωθείς με όλες σου τις δυνάμεις. Να αναγνωρίζεις πως κάποια πράγματα που άλλοι τα θεωρούν δεδομένα όπως είναι τα Σαββατοκύριακα και οι αργίες δεν θα είναι δικά σου για να τα διαθέσεις…Ας είναι, χαλάλι όταν κάτι το αγαπάς.

Και φτάνεις πια στα 45 να έχεις βάλει τα επαγγελματικά σε μια σειρά και να βλέπεις γύρω σου την κοινωνία να παλεύει για τα αυτονόητα αλλά και κανείς να μην αντιδρά. Να μας στερούν δικαιώματα για τα οποία πάλεψαν προηγούμενες γενιές και πάλι κανείς να μην αντιδρά. Μια ολόκληρη κοινωνία μουδιασμένη, να χάνει οικονομικά, να χάνει εργασιακά, να στέλνει τα παιδιά της στην ξενιτιά – μορφωμένα αυτή τη φορά – να μην ξέρει αν μπορεί να εμπιστευτεί τους δικαστές ότι θα την προφυλάξουν και πάλι σιωπή. Όποιος μιλήσει, για το αυτονόητο κατά την άποψη μου, θα δεχτεί επίθεση από εκατοντάδες ως Ζαίος.

Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Φτάσαμε γιατί κάποιοι ρήμαξαν την Παιδεία, αυτοί που δεν θέλουν να βγαίνουν μορφωμένοι, διαβασμένοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι γιατί οι σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι και επικίνδυνοι.

Προτιμούν να συνδέουν το σχολείο με την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο με τη δήθεν υπόσχεση για μια καλύτερη δουλειά από το να ακονίσουν τα μυαλά των παιδιών μας, να τους βάλουν να διαβάσουν πεζογραφία, ποίηση, θέατρο για να ανοίξει το μυαλό και να αρχίσει η συζήτηση … συζήτηση με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μας. Και βγαίνουν τα παιδιά μας γνωρίζοντας ολοκληρώματα αλλά κοινωνικά αμόρφωτα.

Φτάσαμε, γιατί ο Τύπος, η παντοδύναμη αυτή εξουσία όπως φαίνεται στις μέρες μας, είναι είτε φιμωμένη, είτε δεμένη οικειοθελώς και με το αζημίωτο στο αμάξι της εξουσίας. Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι τέτοια διασπορά ψευδών ειδήσεων, τέτοια μαζικά ψέματα, τόση άνεση και ξεδιαντροπιά στο να μας πλασάρουν το άσπρο για μαύρο, το άσπρο να το βλέπεις με τα μάτια σου και να σου λένε “είναι μαύρο”.

Πρόσφατα συνάντησα μια παλιά φίλη, φίλη παιδική. Και φτάνοντας ως είθισται η συζήτηση στην καθημερινότητα και την πολιτική μου είπε “Άστα, τι νόημα έχει; Μην ασχολείσαι.” . Και θέλω να πω στην κάθε φίλη “Πώς να μην ασχοληθώ; Αν δεν ασχοληθώ εγώ κι εσύ κι ο διπλανός, πώς θα αλλάξει το παραμικρό;” Αν δεν πιστέψω ότι ένα άτομο μπορεί να κάνει την απειροελάχιστη διαφορά, ότι ένα άτομο μπορεί να ξεκινήσει την αλλαγή τότε είμαστε ως κοινωνία έτοιμη για αυτοκτονία. Κοινωνία χωρίς ελπίδα είναι κοινωνία χωρίς μέλλον. Προσωπικά λοιπόν δεν το πιστεύω.

Το έχω ξαναπεί και άλλοτε για την ιατρική: Λίγοι νέοι άνθρωποι, με ήθος, μεράκι και όρεξη για δουλειά, χωρίς πολλά μέσα, μπορούν να κάνουν θαύματα.

Αυτή που περιμένει το θαύμα.