Ευτύχησα να επισκεφθώ την Κωνσταντινούπολη την πρωτεύουσα του Βυζαντίου , την έδρα της Ορθοδοξίας. Ήταν επιθυμία ετών, αλλά είχα ανάμεικτα αισθήματα λύπης και αγανάκτησης, που μου ανάστειλαν την επίσκεψη, καίτοι μού είχε δοθεί πολλές φόρες η ευκαιρία. Ήθελα να κρατήσω τον θρύλο αλώβητο μέσα στην ψυχή μου και να αποφύγω να αντικρίσω τον κατακτητή-καταστροφέα. Την έβλεπα εκεί ψηλά, στο βάθος του χρόνου, να βασιλεύει στη χιλιετία της Δόξας της. Ούτε με επηρέαζε η θρυλούμενη δοξασία που μεταφέρoνταν από στόμα σε στόμα των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης «ότι είναι θέλημα Θεού η πόλης να τουρκέψει» προσπάθεια παρηγοριάς που αποδίδονταν στην θεία βούληση και συνεπώς να δεχτούν τη νέα κατάσταση. Την ένιωθα κατάβαθα Βυζαντινή και Ελληνική και έτσι ήθελα να παραμείνει. Αλλά η θέση μου αυτή έμελλε να ανατραπεί, κι ευτυχώς, γιατί η επίσκεψή μού με έφερε κοντά στα μεγάλα μνημεία του Ελληνισμού και του χριστιανισμού και ιδιαίτερα της Ορθοδοξίας. Περπάτησα στα Άγια χώματα της πόλης του Μεγάλου Κωνσταντίνου, του Ιουστινιανού, των Μεγάλων Πατριαρχών και πρωτεύουσα των Μεγαλύτερων πολιτισμών του Κόσμου.
Είναι καθήκον κάθε Έλληνας να την επισκεφθεί και να προσκυνήσει την Αγιά Σοφιά το θαύμα των αιώνων.
Στην Κωνσταντινούπολη βρέθηκα από τις 9-16 Αυγούστου -1992 συνοδεύοντας την Εθνική ομάδα νεανίδων Χαντ-Μπωλ, η οποία πήρε μέρος στους Βαλκανικούς αγώνες που τελούνταν στην Πόλη.·
Προτού εξιστορήσω τι ένιωσα, τι είδα, τι συνάντησα, τι άκουσα, τι αντιλήφθηκα, τι γνώμη σχημάτισα από την ολιγοήμερη παραμονή μου στην πόλη και από τον λίγο χρόνο που είχα στη διάθεσή μου, αφού καθημερινά είχαμε αγώνες και το βράδυ συσκέψεις και δεξιώσεις ώστε να μην μπορώ ν ‘απομακρυνθώ από την ομάδα.
Θα αρχίσω όμως από Θεού και εν προκειμένω από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την έδρα της Ορθοδοξίας, που επισκεφθήκαμε με την ομάδα .
Έχοντας υπόψη ότι Αρχηγός της Αποστολής της Εθνικής ομάδος στην Κωνσταντινούπολη θα είμαι ο ίδιος. Εισηγήθηκα στη Διοίκηση της Ομοσπονδίας να απονείμουμε στον Πατριάρχη τιμητική πλακέτα με την ευκαιρία μεταβάσεώς μας στην Κωνσταντινούπολη. Έγινε δεκτή η εισήγηση και παραγγέλθηκε η πλακέτα με το παρακάτω κείμενο:
ΤΩ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΩ ΚΑΙ ΣΟΦΩΤΑΤΩ ΚΑΙ ΘΕΙΟΤΑΤΩ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
ΚΥΡΙΩ ΚΥΡΙΩ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩ
Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣΦΑΙΡΙΣΕΩΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΑΦΙΕΡΟΙ ΤΟΔΕ ΠΑΝΕΥΛΑΒΩΣ
Επίσης ο ΕΘΝΙΚΟΣ Κοζάνης που ήμουνα πρόεδρος λειτουργώντας εφτά αθλήματα πλην ποδοσφαίρου. Αποφάσισε το Δ.Σ. με την ευκαιρία της επισκέψεως μου να απονείμει ο σύλλογος δίπλωμα μετά μεταλλίου συνοδευόμενα από επιστολή του Συλλόγου.
Η απόφαση να τιμηθεί ο Πατριάρχης, καθοδηγείτο από την σκέψη να καταδεχθεί η βαθιά πίστη και αφοσίωση που έχουμε προς τον Αρχηγό της Ορθοδόξου εκκλησίας και Ηγέτη του Γένους μας.
Η επίσκεψη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν είναι εύκολη, χρειάστηκε κι’ εδώ να χρησιμοποιηθούν τα μέσα, γιατί το περιβάλλον εκεί όπως και κάθε περιβάλλον Αξιωματούχου είναι δύσκολο.
Φρόντισα μόλις φθάσαμε στην Κωνσταντινούπολη να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με το Πατριαρχείο και να παρακαλέσω να ευδοκήσει η Αυτού Παναγιώτης, να δεχθεί την Αποστολή της Εθνικής Ελλάδος νεανίδων χειροσφαίρισης. 0 Πρωτοσύγκελος με παρακάλεσε να τηλεφωνήσω την επομένη για να μου γνωστοποιήσει την ώρα του ραντεβού, η ημέρα είχε προσδιοριστεί, θα ήταν η Παρασκευή 14 Αυγούστου, η ομάδα τότε είχε ρεπό. Πράγματι τηλεφώνησα και μου είπε ο Πρωτοσύγκελος ότι ο Πατριάρχης το απόγευμα της Παρασκευής η ώρα 6.00’μ.μ. θα χοροστατήσει στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής στο Μπεσίκτας και εκεί μπορούμε να τον δούμε. Απάντησα αμέσως ότι επιθυμία μας είναι να επισκεφτούμε τον Οικουμενικό Πατριάρχη στο Φανάρι, στην έδρα της Ορθοδοξίας κι εκεί να ασπαστούμε τη δεξιά του Παναγιωτάτου. και πρόσθεσα ότι ο Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης είναι συμπατριώτης μου συμμαθητής και φίλος μου και θα λυπηθεί πολύ άμα μάθει ότι δεν κατέστη δυνατόν να προσκυνήσουμε στο Πατριαρχείο. Μετά απ’αυτά μου λέει, ελάτε τότε η ώρα 4·00μ.μ., θα ζητήσετε εμένα και θα δούμε σε κάποια ενδιάμεση στιγμή του προγράμματος να μπορέσει να σας δεχτεί ο Πατριάρχης.
Παρασκευή 14 Αυγούστου, ώρα 4·00μ.μ. όλη η αποστολή Βρίσκεται στο Φανάρι, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, νιώθουμε βαθιά συγκίνηση, αισθήματα ανάμεικτα χαράς, ευχαρίστησης και λύπης βλέποντας να περιβάλλεται ασφυκτικά από το δυνάστη. Βουβός και αμίλητος εισέρχεσαι στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, ανάβεις το κερί, προσκυνάς και προσεύχεσαι με την επίκληση προς τον Κύριο, «Θεέ μου» πότε θα το Απελευθερώσεις; Δεν ήρθε ο καιρός; «πάλι δικά μας νάναι;» Εσύ ξέρεις, εμείς Ελπίζουμε και περιμένουμε. Σκέψεις που τις κατευθύνεις προς τον Παντοδύναμο και Πανάγαθο Θεό, για να Του θυμίσεις τι έλεγε ο λαός της πόλης προσευχόμενος στο Ναό της Του Θεού Σοφίας κατά την πτώση της Κωνσταντινούπολης και αιώνες ύστερα οι γενιές επαναλαμβάνουν το θρύλο της επανάκτησης της Βασιλεύουσας.
Την ώρα εκείνη εψάλλετο εσπερινός παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μια ατμόσφαιρα θρησκευτική αλλιώτικη, που σε συγκινούσε ο χώρος, η πηγή της Ορθοδοξίας, άκουγες τη Βυζαντινή ψαλμωδία περιεργαζόσουν το Ναό και έτρεχε η μνήμη σου στους Βυζαντινούς χρόνους, τότε που ο Πατριάρχης με τον Αυτοκράτορα έψαλλαν το τη Υπερμάχω στρατηγό τα Νικητήρια. Σπαράσσεται η καρδιά σου και κλαίει βουβά για το γένος το Ελληνικό που έχει υποστεί τόσα πολλά ενώ προσέφερε άπειρα στην ανθρωπότητα. Και γαληνεύεις όταν αντικρίζεις την Φωτεινή μορφή του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ο οποίος με ταπεινότητα μας υποδέχθηκε στο γραφείο του.
Καθίσαμε όλοι και μας προσέφεραν βανίλια στο ποτήρι(υποβρύχιο ) παραδοσιακό κέρασμα.
Την ώρα που μας απεύθυνε πατρικά λόγια ήρεμα και απλά, η μορφή Του είχε πάρει όψη Οσιομάρτυρος που γνωρίζει το γολγοθά του αλλά απτόητος και με Βαθιά πίστη και αφοσίωση διακονεί τον Κύριο και ως ποιμενάρχης καθοδηγεί το Ορθόδοξον πλήρωμα της Μεγάλης Της του Χριστού εκκλησίας.
Κρεμασμένοι όλοι από το στόμα του και μαγνητισμένοι από τη μορφή του, είχαμε εξαϋλωθεί. Η δύναμη της πίστης και της αλήθειας σ’ όλο το μεγαλείο της.
Παναγιώτατε θα μας επιτρέψετε με τον βαθύτατο σεβασμό προς το Πρόσωπό Σας, τον Ηγέτη της Ορθοδοξίας και του Γένους, τον Οικουμενικό Πατριάρχη μας κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ να Σας προσφέρουμε μια τιμητική πλακέτα εκ μέρους της Διοίκησης της Ομοσπονδίας χειροσφαιρίσεως Ελλάδος, δι’ εμού του Γενικού Γραμματέως αυτής. Επίσης Παναγιώτατε ο ΕΘΝΙΚΟΣ Κοζάνης σας προσφέρει δίπλωμα μετά μεταλλίου και ενός λευκώματος του Συλλόγου, δι’ εμού επίσης, Προέδρου του συλλόγου.
Η αθλούμενη νεολαία προσκυνά, ασπάζεται τη δεξιά Σας και παρακαλεί τον Κύριο να Σας χαρίζει υγεία, δύναμη και ως άλλος Απόστολος Εθνών να οδηγείτε τον Ορθόδοξο λαό στο δρόμο της αρετής, της αγάπης, της πανανθρώπινης ειρήνης, Η χριστιανοσύνη στο βωμό της αλήθειας και της αποκάλυψης.
Συγκινημένος ο Παναγιώτατος μας είπε, «Δεν είμαι άξιος τέτοιας τιμής, ευχαριστώ όλους σας από τα βάθη της ψυχής μου, ο Κύριος που ευδόκησε να τον υπηρετώ, καθημερινά, προσφεύγω στην Θεϊκή του ευσπλαχνία να μου δίνει δύναμη και κουράγιο για να διακονώ και Δοξάζω το Όνομά Του μαζί με το πλήρωμα της Εκκλησίας Του. Σας εύχομαι κάθε επιτυχία και ο Κύριος να προστατεύει τις ευγενικές σας προσπάθειες που αποβλέπουν στην καλλιέργεια του σώματος και της ψυχής της νεολαίας». Στη συνέχεια του μεταφέραμε τα προσκυνήματα του γέροντα Μητροπολίτου Κοζάνης κ. κ. Διονυσίου, με ιδιαίτερη χαρά τα δέχτηκε και μας είπε: «ο Μητροπολίτης Κοζάνης είναι γέρων – σοφός, έχει γράψει πολλά βιβλία και ξέρει πολύ καλά βυζαντινή μουσική, παρακαλώ να μεταφέρετε στον Άγιο Κοζάνης τον μεγάλο μου σεβασμό και την Αγάπη της Μητρός Εκκλησίας.»
Δεν παρέλειψα να αναφέρω ότι ο Μητροπολίτης Περγάμου είναι συμπατριώτης μου, συμμαθητής μου και φίλος. Και τότε μου λέει, «είναι πάρα πολύ καλός, μας βοηθάει πολύ και προ (10) δέκα ημερών ήταν στη Μόσχα στο εκεί Πατριαρχείο με ειδική αποστολή, εκπροσωπεί το Πατριαρχείο στις διεθνείς συσκέψεις και συναντήσεις μετά των άλλων αδελφών Πατριαρχείων» Η αναφορά σε ονόματα Κοζανιτών που έχουν σχέση με το Πατριαρχείο συνεχίζεται, του λέγω ότι ο Αθανάσιος Γκέρτσος είναι συμπατριώτης και φίλος μου, μου απαντάει με μια έκδηλη ικανοποίηση, «μα είναι τιτουλάριος του Πατριαρχείου, και προΐσταται των τιτλούχων του Οικουμενικού Πατριαρχείου». Θα σας πω όμως κι εγώ τώρα έναν Κοζανίτη που γνώρισα τελευταίως είναι ο Υπουργός εξωτερικών κ. Παπακωνσταντίνου ήρθε προ 10ημέρου με τη γυναίκα του και με επισκέφθηκε, συζητήσαμε αρκετή ώρα. «Είναι έμπειρος πολιτικός και ευφυής». «Έγραψε πολλά βιβλία, μου χάρισε μερικά». Να είστε υπερήφανοι για τον συμπατριώτη σας, αξίζει τιμής. Παναγιώτατε έχετε δίκαιο, είναι από τα διακεκριμένα τέκνα της Κοζάνης ο κ. Παπακωνσταντίνου του απάντησα.
Το Γραφείο του Οικουμενικού Θρόνου είχε μεταβληθεί σε Κοζανίτικη υμνολογία και όταν άκουσε ο Παναγιώτατος ότι τέσσερις αθλήτριες της Εθνικής είναι Κοζανίτισες – τις οποίες ρωτούσε από ποιά πόλη είναι. Λέει τότε αυθόρμητα, «η ιστορική πόλη της Κοζάνης, διακρίνεται σε όλους τους τομείς της Θρησκευτικής, πολίτικης, κοινωνικής και αθλητικής δραστηριότητος Σας συγχαίρω θερμότατα».
Μ’ έπιασε τα Κοζανίτικο και συνέχισα Παναγιώτατε θα μου επιτρέψετε να αναφέρω κι έναν Πατριάρχη, τον αοίδιμο Κυρό Φώτιο Β’ ο οποίος χειροτονήθηκε ως Επίσκοπος στην Κοζάνη το 1916 και το 1929 εκλέχτηκε Οικουμενικός Πατριάρχης. Κατά την παραμονή του στην Κοζάνη, συνέβαλε στην οργάνωση της Δημοτικής βιβλιοθήκης··της Κοζάνης, είναι μία από τις πλουσιότερες βιβλιοθήκες της Ελλάδος και σε άλλα κοινωφελή έργα. «Βέβαια η Κοζάνη έχει συνεχή συνεργασία και σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο μέσω αξιόλογων ανθρώπων οι οποίοι το βοήθησαν ουσιαστικά και γνωρίζω ότι οι κάτοικοί της, έχουν μεγάλη ευσέβεια, τονίζει χαρακτηριστικά ο Παναγιώτατος.
Στη συνέχεια βγάλαμε φωτογραφία αναμνηστική όλοι μαζί και κατά την αναχώρηση προσέφερε ο Παναγιώτατος από ένα σταυρουδάκι σε κάθε αθλήτρια και μέλος της αποστολής.
Η αναχώρηση από το Πατριαρχείο και η συνειδητοποίηση της υπάρχουσας κατάστασης από τον περιβάλλοντα χώρο, νιώθεις βαθύτατα την τραγικότητα «των έγκλειστων», ας μου επιτραπεί η φράση, οι οποίοι πρέπει να διαθέτουν απεριόριστη εσωτερική δύναμη, για να σηκώνουν τον Σταυρό της Ορθοδοξίας και να διατηρούν άσβεστη τη φλόγα της Οικουμενικότητας του Πατριαρχείου.
Το Φανάρι στο Μεγαλείον της τραγικότητάς του.
Γιάννης Κορκάς 2-9-1992
Φωτογραφίες
1. Η Εθνική ομάδα με τον Παναγιώτατο στο αρχονταρίκι του Πατριατχείου.
2. Ο Γιάννης Κορκάς συνομιλεί με το Παναγιώτατο
3. Ο Γιάννης Κορκάς προσκυνάει τον τάφο του μεγάλου Πατριάρχη Κυρό Αθηναγόρα στο Ορθόδοξο νεκροταφείο της Κωνσταντινούπολης. Θυμούμενος ότι το 1963 που είχε επισκεφθεί ο Μακαριστός Κυρός Αθηναγόρας την Κοζάνη και είχε ασπασθεί τη δεξιά του.
