Σε φαρσοκωμωδία εξελίχθηκε το έκτακτο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Βοίου για τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας για την υγεία.
Ο αντιπεριφερειάρχης υγείας κ. Σταύρος Γιαννακίδης με το slogan «η υγεία πρέπει να μας ενώνει» απαιτούσε και έκδοση ψηφίσματος για να το έχει στα χέρια του, ενόψει της παρουσίας του αναπληρωτή υπουργού Υγείας κ. Παύλου Πολάκη, ο οποίος τελικά δεν θα έρθει. Ούτε θα ερχόταν ποτέ.
Στο μακρόσυρτο λόγο του αποκάλυψε τα σχέδια που απεργάζεται η περιφερειακή αρχή για τα δύο νοσοκομεία, Μαμάτσειο και Μποδοσάκειο. Ή καλύτερα Μποδοσάκειο στη δεξιά του Κυρίου και Μαμάτσειο κατά δεύτερον. Να γίνει τριτοβάθμιο λοιπόν το Μποδοσάκειο με τις καλές του υποδομές και να αναβαθμιστεί και το Μαμάτσειο…. Μάλιστα η περίφημη χάρτα υγείας , όχι αυτή του Άνθιμου Γαζή που βρέθηκε κονιορτοποιημένη στη δημοτική βιβλιοθήκη Κοζάνης, γίνεται αντικείμενο συζήτησης στα δημοτικά συμβούλια χωρίς να έχει περάσει καν από το περιφερειακό συμβούλιο. Και απ’ ότι φαίνεται λόγω και της εκ νέου μη εκπροσώπησης του υπουργείου Υγείας δεν θα γίνει ποτέ το πολυσυζητημένο περιφερειακό για την υγεία.
Κάπως έτσι εννοεί τη μείωση των ανισοτήτων στον τομέα της υγείας ο κ. Γιαννακίδης. Να τρέχουν οι κάτοικοι του Βοίου στο Μποδοσάκειο για ένα έκτακτο περιστατικό, μιας και το Μαμάτσειο με τις αντικειμενικά μέτριες υποδομές καταρρέει μέρα με τη μέρα. Και μάλλον αυτό βολεύει αρκετά τα σχέδια της περιφερειακής αρχής. Ποια μελέτη αποδεικνύει κ.Γιαννακίδη που πρέπει να γίνουν ποιες κλινικές; Όταν στην Αιανή και την Κοζάνη ζει η μεγαλύτερη αιμορροφιλική κοινότητα στην Ευρώπη, πώς επιλέγεται το Μποδοσάκειο για νέα αιματολογική; Που φτάνουν τα περισσότερα έκτακτα περιστατικά; Και γιατί τόσα εγκώμια στην ορθοπαιδική του Μποδοσάκειου; Εδώ στο Μαμάτσειο τίποτα δεν πάει καλά;
Κι επειδή σκόπιμα έγινε λόγος στο Δ.Σ. Βοίου στο ίδρυμα Μποδοσάκη και τους στόχους του, ας διαβάσουμε απόσπασμα της ομιλίας του Κων/νο Μαμάτσιου στα εγκαίνια λειτουργίας του νοσοκομείου στις 31-5-1959:
«Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν μόλις τριών χρονών και αργότερα όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών πέθανε και η μητέρα μου. Η μητέρα μου πέθανε στα χέρια μου, γιατί δεν είχαμε χρήματα να πάρουμε γιατρό και γιατρικά.
Την εικόνα αυτή της φτωχής μάνας μου, που έτσι πέθανε, την είχα πάντα στο μυαλό μου. Και όταν ο Θεός ευλόγησε την εργασία μου, της γυναίκας μου και των παιδιών μου και απόκτησα κάποια περιουσία, θέλησα να προσφέρω στην πατρίδα μου, εδώ στον τόπο που γεννήθηκα, ένα νοσοκομείο, ένα καταφύγιο στις ώρες της αρρώστιας και του πόνου για τους φτωχούς, όπως ήμουν τότε εγώ, για να μην πεθαίνουν οι γονείς τους, οι γυναίκες και τα παιδιά τους χωρίς γιατρό και χωρίς φάρμακα. Αντίκρισα με μεγάλη ικανοποίηση και συγκίνηση το μεγάλο αυτό έργο και αισθάνθηκα μεγαλύτερη συγκίνηση όταν είδα τον εξοπλισμό του. Είναι ένα ίδρυμα που δεν διαφέρει σε τίποτα από τα καλύτερα νοσοκομεία της Αμερικής».
«Το νοσοκομείο Κοζάνης λειτουργεί από τις 13 Νοεμβρίου 1923. Σκοπός του νοσοκομείου ήταν η δωρεάν νοσηλεία των προσφύγων που ήρθαν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και επεκτάθηκε αργότερα και στους απόρους γηγενείς του Νομού Κοζάνης, με την επωνυμία ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ.»
Αυτή λοιπόν η δωρεά του προσφυγικού νοσοκομείου πέφτει τώρα στα χέρια ανθρώπων, οι οποίοι εκπονούν σχέδια με γνώμονα τις αυριανές ψήφους και με προμετωπίδα την ιδιότητα του γιατρού.
Ι.Π.
