ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗ

Στην αρχαία ελληνική σκέψη, ο όρος “βίος”, διαφέρει από τον όρο “ζωή”. Ενώ η ζωή είναι απλά η επικύρωση της ύπαρξης, δηλαδή ένα υπαρκτικό δεδομένο, ο βίος δίνει έμφαση στον “τρόπο ζωής”, στην ποιότητά της, στη δυνατότητα ελεύθερων επιλογών που την καθορίζουν.

Επομένως, η ζωή ως βιολογική δυνατότητα είναι μία, ενώ ο βίος, ατομικός και συλλογικός, υπόκειται συνεχώς σε διερώτηση, διαμόρφωση και επιλογή, και γι’ αυτό, οι επιλέξιμοι βίοι είναι πολλοί. Η ζωή είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει βίος. Και ο βίος, δηλαδή το βάθος και το πλάτος της, είναι το διαρκές ζητούμενο.
Δεν ξέρω τι περιθώρια “βίου” μας αφήνει η σημερινή κατάσταση του εγκλεισμού. Αυτό που ζούμε, δεν είναι ούτε βίος, ούτε ζωή. Πρέπει μάλλον να βρεθεί μια νέα λέξη γι’ αυτό το “υποκατάστατο ύπαρξης” που ζούμε, καθώς αφαίρεσε όλα τα ουσιώδη, τα ανθρώπινα και τα σημαντικά του βίου που επιθυμούμε…

Προτείνω λοιπόν, να σκεφτούμε αυτό που έλεγε ο Αριστοτέλης, ότι κάθε επιστήμη έχει ένα δικό της σκοπό να υπηρετήσει, αλλά καμία επιστήμη δεν μπορεί από μόνη της να δώσει απαντήσεις για την κοινωνία των ανθρώπων που είναι “όλον” και χρειάζεται την σύνθεση των επιμέρους γνώσεων για κάθε τι που την αφορά. Μια ολιστική εξέταση της κατάστασης που διαμορφώθηκε, από όλους τους επιστήμονες και τους ειδικούς, όχι μόνο τους γιατρούς αλλά και τους κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, ψυχιάτρους, οικονομολόγους, νομικούς, εργατολόγους, φιλοσόφους, και κάθε ειδικό ερευνητή στο χώρο της υγείας και της πρόνοιας, θα μπορούσε να καταλήξει σε πιο αξιόπιστα δεδομένα από αυτά που μας βομβαρδίζουν συνεχώς ανεξέλεγκτα.

Αλλιώς, τα μέτρα θα αποδίδουν όπως κάποια φάρμακα με τρομερές παρενέργειες. Απ’ τη μια θα χτυπούν τον ιό καταστρέφοντας τα κύτταρα του κοινωνικού σώματος, κι απ’ την άλλη θα μολύνουν τα ζωτικά όργανα και την καρδιά της κοινωνίας, θυμίζοντάς μας το γνωστό ρηθέν, “Η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απεβίωσε”….

Και στη δική μας περίπτωση, “η ασθενής κοινωνία”, είναι πολυτραυματίας, από προηγούμενες “επεμβάσεις διάσωσης”.

Πόσο ακόμα θα αντέξει?