-Από το υπό έκδοση βιβλίο “Τύρισσα: Η αρχαία Κοζάνη και Τυρρηνία: Η προ’ι’στορική Δυτ. Μακεδονία”-

Στα πλαίσια της εκπομπής “Προγονικές εστίες” ,στο FLASH TV της Κοζάνης, δώσαμε πληροφορίες για την ύπαρξη αρχαίας πόλης, στην θέση, που σήμερα βρίσκεται η Κοζάνη και συγχρόνως την δική μας εκδοχή για το πιθανό όνομα- ΤΥΡΙΣΣΑ. Προσδιορίσαμε, ακόμη τη διάρκεια ζωής της, που ξεκινούσε πολύ πριν το 1600 π. Χ. και χάθηκε τον 4ο αιώνα μ. Χ. με βάση τα αρχαιολογικά ευρήματα. Η πόλη έδωσε σημεία ζωής ξανά από το 1100 μ. Χ., με ύπαρξη μικρών οικισμών, στο Σιόπατο -΄Αγ. Αθανάσιο και Τρίδενδρο και μετά το 1392 μ. Χ. και λίγο πιο οργανωμένα, με την έλευση των πρώτων προσφύγων από την Β. Ήπειρο εγκαταστάθηκαν στην Σκρκα.

Έχοντας σαν οδηγό τον Θουκυδίδη, αλλά και τον Στ. Βυζάντιο, ο οποίος μιλώντας για την ίδρυση της Ελίμειας, το 1150 π. Χ. περίπου από τον Έλυμο τον βασιλιά των Τυρρηννών, που κατοικούσε στην προϊστορική πόλη Τύρισσα, θελήσαμε να βρούμε την ιστορία τόσο της πόλης όσο και της γύρω περιοχής που με βάση αυτήν την εκδοχή, πρέπει να λεγόταν Τυρρηνία.

Φθάνοντας την έρευνα μέχρι το 3000 π. Χ. διαπιστώσαμε την παρουσία των Πελασγών. Στη συνέχεια μέρος από αυτούς που κατοικούσαν στην σημερινή Δ. Μακεδονία ονομάσθηκαν Τυρρηνοί (Πελασγό-τυρρινοί) -όπως τους αποκαλεί ο καθηγητής Ανδριώτης,σε ομιλία του το 1953- και με την πάροδο του χρόνο με την αποχώρηση από την περιοχή διάφορων φύλλων από το 2000 π.Χ. έως το 1200 π. Χ. (Ιωνες- Αχαιοί- Αρκάδες- Αιολείς-Δωρειείς) ονομάσθηκαν Ελιμιώτες.

Πολύ πιο μπροστά από αυτούς έφυγαν οι Φρύγες ή Βρύγες, από την περιοχή των Πρεσπών και πήγαν στην νότια πλευρά των Δαρδανελλίων, στην περιοχή της Τροίας, περίπου το 2000 π. Χ. Αργότερα, περί το 550 π. Χ., οι Μακεδόνες από την περιοχή της Ορεστίδος δημιουργούν το νέο βασίλειο των ΑΙΓΩΝ της Μεγάλης Μακεδονίας που έμελλε να μεγαλουργήσει.

Φυσικά, στην αναζήτηση έπρεπε να προσδιορίσουμε και την εθνικότητα αυτών των κατοίκων, μιας και εδώ και αρκετό καιρό εμφανίσθηκαν πολλές αμφισβητήσεις για την περιοχή μας. Για να προσδιορίσουμε, λοιπόν την εθνικότητά τους, αναζητήσαμε τα στοιχεία που την καταδεικνύουν, όπως είναι η κοινή γλώσσα, η θρησκεία, οι πολιτιστικές παραδόσεις, η ιστορία και άλλα πολλά αν και η απουσία κάποιων εκ των προαναφερθέντων δεν αποκλείει την πιθανότητα να είναι μέλη του ίδιου έθνους.

Όπως θα διαπιστώσει κανείς διαβάζοντας το βιβλίο πέρα από όποια αμφιβολία οι κάτοικοι της περιοχής ήταν Έλληνες και μάλιστα η περιοχή ήταν η χύτρα στην οποία δημιουργήθηκε το Ελληνικό έθνος και διαμορφώθηκε η γλώσσα του.

Αναζητώντας στοιχεία για την θρησκεία εκείνης της εποχής, τους θεούς που πίστευαν και τις θρησκευτικές παραδόσεις, διαπίστώσαμε ότι σε δυο τουλάχιστον θεούς, τη Θεά Κυβέλη ή Ρέα και τον Διόνυσο, αλλά και σε τρεις σχετικά άγνωστους μικρούς θεούς, τους Κάβειρους, παιδιά του Ηφαίστου. Υπήρχαν εκδηλώσεις λατρείας Βασικό στοιχείο το άναμμα της φωτιάς, οι χοροί γύρω της, η αθυροστομία που σχετίζεται με τη γενετήσια πράξη, με βασικό στόχο τη γονιμότητα και την ευγονία, τόσο σε ανθρώπους, όσο και σε φυτά αλλά και σε ζώα.

Η γονιμότητα αποτελούσε έναν από τους κύριους στόχους της λατρευτικής πρακτικής στην Αρχαία Ελληνική Θρησκεία. Η γονιμότητα της φύσης για την ικανοποίηση των αναγκών του κυνηγού και του αλιέα,Του συλλέκτη των φρούτων και άλλων βρώσιμων προϊόντων από την γή η γονιμότητα των αγρών για την ανταμοιβή του μόχθου του καλλιεργητή, η γονιμότητα των κοπαδιών για τη διατήρηση και την αύξηση του ζωντανού πλούτου του κτηνοτρόφου, η γονιμότητα τέλος των ανθρώπων για την αύξηση και την διαιώνιση των κοινωνιών.

Οι εκδηλώσεις αυτές στις ημέρες μας είναι οι εκδηλώσεις τόσο του Δωδεκαήμερου της Πρωτοχρονιάς, όσο και της Αποκριάς.

Η λατρεία της Κυβέλης και του Διονύσου, αλλά και των Καβείρων, με τα Καβείρια μυστήρια, γινόταν στα νησιά του Β. Αιγαίου και τα απέναντι Μικρασιατικά παράλια, στα οποία κάποια στιγμή έφθασαν οι κάτοικοι της Δυτ. Μακεδονίας αναζητώντας καλύτερη τύχη.

Ο σύνδεσμος που υπήρχε από αυτή την αίτια μεταξύ των δυο αυτών περιοχών μετέφερε και την λατρεία των θεών από εκείνη την περιοχή. Απόηχος, κατά την γνώμη μας, είναι σήμερα οι Φανοί της Κοζάνης άλλα και τα άναμμα φωτιάς σε όλες αυτές τις πόλεις, γύρω από την Κοζάνη.

Προτού, όμως καταγράψουμε τα στοιχεία που συλλέξαμε για τις αρχαίες θρησκείες, στο μέρος που αφορούν την περίπτωση μας, θα πρέπει να δούμε τι εκδηλώσεις που έχουν σχέση με τις φωτιές αυτές στη σημερινή εποχή.

ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΚΟΖΑΝΗ-ΦΑΝΟΙ

Κατά τη διάρκεια των ημερών της Αποκριάς κάθε μέρα μια γειτονιά ανάβει τον δικό της «Φανό», ενώ το βράδυ της Κυριακής (της Μεγάλης Αποκριάς) ανάβουν όλοι οι «Φανοί» σ’ όλες τις γειτονιές. «Οι Φανοί» είναι μεγάλες φωτιές που ανάβουν στην Κοζάνη και οι ντόπιοι τραγουδούν αποκριάτικα τραγούδια (στο τοπικό ιδίωμα), που σατιρίζουν καταστάσεις και πρόσωπα. Είναι ένα ζωντανό έθιμο που στηρίζεται στην αυθόρμητη συμμετοχή των κατοίκων, αναβιώνοντας μια παράδοση οι ρίζες της οποίας χάνονται στα βάθη του χρόνου. Γύρω από την φωτιά χορεύουν και τραγουδούν μικροί και μεγάλοι. Τα τραγούδια είναι χαρούμενα και ιδιαίτερη εντύπωση κάνει η αθυροστομία τους και σε μια ατμόσφαιρα χαράς και γέλιου. Κανένας δεν ξεφεύγει της σάτιρας. Φυσικά, για να επικρατεί μια τέτοια ατμόσφαιρα και να απελευθερώνονται τα στόματα το κρασί ρέει άφθονο συνοδευόμενο από κιχιά και άλλους μεζέδες.

Η πρώτη γραπτή μαρτυρία για το έθιμο των μεταμφιεσμένων (ρογκουσαρια) είναι του 1747, η ύπαρξή τους όμως πρέπει να τοποθετηθεί γύρω στα μέσα του 17ου αιώνα, παράλληλα με την πρώτη βιοτεχνική και εμπορική ανάπτυξη της πόλης.

Στην τουρκοκρατία και μέχρι το 1860 αυτό δεν γινόταν τις ήμερες της αποκριάς άλλα στις γιορτές του δωδεκαήμερου στην αρχή του έτους και τα Χριστούγεννα. Τότε ονομαζόταν ΡΟΓΚΟΣΙΑΡΙΑ η ΜΠΟΥΜΠΟΥΣΙΑΡΙΑ.

Οι μεταμφιεσμένοι έφεραν κουδούνια και φορούσαν μάσκες στο πρόσωπο και γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι χωρισμένοι σε ομάδες. Περνώντας από τα στενά σοκάκια της Κοζάνης, αν συναντιόταν τέτοιες ομάδες στους δρόμους, θεωρούσαν τιμή να περάσει η κάθε ομάδα πρώτη και αν δεν υπήρχε υποχώρηση γινόταν φοβερές συγκρούσεις. Σε μια τέτοια σύγκρουση το 1860 συναντήθηκαν 2 ομάδες λίγο πιο πάνω από τα Αλώνια (Πλατεία 25ης Μαρτίου) και επήλθε σύγκρουση στην οποία χάθηκαν 2 άνθρωποι. Αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν αδέρφια, τα παιδιά της Μπίλιως, ο Χρήστος και ο Θωμάς, που μεταμφιεσμένα βρισκόταν σε αντίθετες ομάδες, Θρήνος μεγάλος ακολούθησε και η Πλατεία ονομάσθηκε από τότε της “Μπίλιως τα Νημόρια” .

Μέτα το τραγικό αυτό γεγονός, απαγορεύτηκαν από τις Τούρκικες αρχές αυτές οι εκδηλώσεις και αφού περάσαν 30 χρόνια το 1890 τις επέτρεψαν και πάλι, αλλά όχι στο δωδεκαήμερο της Πρωτοχρονιάς, αλλά στην τελευταία Κυριακή της Αποκριάς και τα ονόμασαν Καρναβάλια.

Στην πόλη της Κοζάνης συνεχίζουν, από τότε αναλλοίωτα τα παλιά έθιμα. Οι «φανοί», οι μασκαράδες περιφέρονται σε όλη την πόλη, οι λαϊκοί οργανοπαίκτες και οι μπάντες στους δρόμους, το κρασί, και τα κεράσματα σε όλους, η έντονη σκωπτική διάθεση και η καθολική συμμετοχή στα δρώμενα, είναι τα χαρακτηριστικά των αποκριάτικων ημερών.

Το αναβιωμένο έθιμο -οι απόκριες- με τα «καρναβάλια » είχαν μια νέα μορφή αποτελώντας ολόκληρες θεατρικές παραστάσεις με θέματα από την ιστορία, τη μυθολογία, τα ταξίδια, τη σύγχρονη ζωή.

Το 1938 ο Δήμος Κοζάνης επισημοποίησε τις αποκριάτικες εκδηλώσεις, που διακόπηκαν με τον πόλεμο και ξανάρχισαν το 1950.

Διακοπή έγινε και την περίοδο της επταετίας εν μέρει μιας και οι αρχές δεν επέτρεπαν την χρήση της μάσκας την περίοδο 1967-1974. Ξανάρχισαν μετά την μεταπολίτευση, φθάνοντας, μάλιστα κάποια στιγμή να γίνουν πανελλήνια σημεία αναφοράς με στόχο και την τουριστική αξιοποίηση.

ΣΙΑΤΙΣΤΑ- Κλαδαριές

Οι Κλαδαριές εντάσσονται στα έθιμα του δωδεκαημέρου, όπως αποκαλείται το διάστημα από τα Χριστούγεννα και μετά.

Τα παιδιά και οι έφηβοι τρέχουν στα χωράφια και τις βουνοπλαγιές και μαζεύουν κλαδιά και ξερά χόρτα για την κλαδαριά. Ψάχνουν κυρίως κλαδιά κέδρου που έχουν ένα ιδιαίτερο άρωμα. Τα κλαδιά αποθηκεύονται σε μέρος ξηρό και παραμένουν εκεί για να ξεραθούν εντελώς και να μην έχουν υγρασία.

Στις 23 Δεκεμβρίου, η ετοιμασία ξεκινά ήδη από το μεσημέρι. Τα κλαδιά στοιβάζονται στον ανοιχτό χώρο όπου θα τελεστεί το έθιμο και δημιουργούν ένα τεράστιο σωρό. Ο σωρός ανάβει το βράδυ, από τα χέρια του γηραιότερου κατοίκου του χωριού. Τότε, οι κάτοικοι πιάνουν το χορό γύρω από την πυρά. Σε κάποια μέρη περιφέρονται γύρω από την πυρά και οι κωδονοφόροι, άνδρες που κρεμούν κουδούνια και δίνουν στην όλη τελετή ένα χαρακτήρα αρχαιοελληνικού διονυσιακού δρώμενου. Το άρωμα των κέδρων δημιουργούν πράγματι μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.

ΓΡΕΒΕΝΑ -ΔΕΣΚΑΤΗ- Λαγκοσαρια

Ονομαστά είναι τα “Λαγκοσαρια” κατά τη διάρκεια των οποίων ομάδες μεταμφιεσμένων ανάβουν φωτιές και χορεύουν, όπου επικρατεί ένα καθαρά διονυσιακό κλίμα. Παλαιότερα τριγυρνούσαν πάνω από 50 μπάντες με πνευστά και κρουστά όργανα και πίσω από την κάθε μια μπάντα χόρευε ένα πλήθος κόσμου σε ξέφρενους ρυθμούς μέχρι να φανεί το φως της αυγής. Κάθε 30-40 μέτρα αναμμένες φωτιές κρασί, ψησταριές, η μυρωδιά του κρασιού.

ΚΑΣΤΌΡΙΑ- Ρουγκουσάρια-Μπουμπούνες

Αναμφισβήτητα, το παραδοσιακό άναμμα των Χριστουγεννιάτικων φωτιών τα μεσάνυχτα της 23ης προς 24ης Δεκεμβρίου ανήκει στη Φλώρινα, αλλά φωτιές την νύχτα εκείνη ανάβουν και σε ένα κεφαλοχώρι της Καστοριάς οι γυναίκες του χωριού. Μάλιστα, τις ονομάζουν «μπουμπούνα η μπουμπούνες”. Την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς οι κάτοικοι ανάβουν φωτιές που ονομάζονται “μπουμπούνες”. Η πρώτη φωτιά ανάβει στην κεντρική πλατεία και σιγά- σιγά, ανάβουν κι άλλες σε όλες τις γειτονιές

ΑΡΓΟΣ ΟΡΕΣΤΙΚΟ- Παλιοπούλες

Για την υπόλοιπη Ελλάδα, Αποκριά σημαίνει καρναβάλι, χορός, ξεφάντωμα, για το Άργος Ορεστικό όμως, Αποκριά σημαίνει «Παλιαπούλες». Στην αλάνα κάθε γειτονιάς το βράδυ της τελευταίας Κυριακής της Αποκριάς, ανάβουν τις «Παλιαπούλες»., που είναι μεγάλοι κωνικοί σωροί από στοιβαγμένα αγκάθια, ξερόκαμπος, αποκλάδια. Λένε πως το έθιμο της Παλιαπούλας έλκει την καταγωγή του από την παγανιστική πυρολατρία και τις πανάρχαιες εθιμικές εκδηλώσεις γύρω από τη λατρεία του θεού Πάνα.

Σήμερα, το έθιμο αναβαθμισμένο, διατηρεί όλα τα στοιχεία του. Όπως παλαιότερα έτσι και τώρα, για την προετοιμασία της Παλιαπούλες παιδιά και έφηβοι από κάθε γειτονιά αρχίζουν το μάζεμα των αγκαθιών από εβδομάδες πριν. Οι μαχαλάδες ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα συγκεντρώσει τα περισσότερα. Παιδιά, μικρά και μεγάλα, μεταφέρουν «τσάκα», (έτσι ονομάζονται τα αγκάθια που τα ξεριζώνουν απ” τους φράκτες των χωραφιών), απ ‘τα κλαδεμένα φυτώρια, απ΄ το δασάκι δίπλα στον Αλιάκμονα.

ΦΛΩΡΙΝΑ- Μπουμπούνες

Τα μεσάνυχτα μεταξύ 23 και 24 Δεκεμβρίου οι κάτοικοι της Φλώρινας ανάβουν φωτιές. Κάθε γειτονιά έχει τη δική της. Καθένας τη θέλει να είναι η καλύτερη.
Φωτιά άναβαν και στην αρχαιότητα, την ίδια εποχή (21 Δεκεμβρίου, που είναι η μικρότερη ημέρα), για να φύγουν πιο γρήγορα οι μικρές ημέρες και να έλθουν οι μακρότερες. Ήθελαν, έτσι, ο θεός του ήλιου, Απόλλωνας να φέγγει περισσότερο χρόνο και η φωτιά βοηθούσε σ” αυτό. Ίδια φωτιά ανάβουν στη Φλώρινα και τα Θεοφάνια και πιστεύουν πως, αν η ημέρα αυτή είναι παγωμένη, η χρονιά θα είναι παραγωγική και όλο υγεία. Φωτιά ανάβουν και την Πρωτοχρονιά, ώστε να έλθει γρηγορότερα ο νέος χρόνος, ενώ οι κάτοικοι ντύνονται και καρναβάλια, που ονομάζονται “μπαμπάκια” (από το τουρκικό bar-bar που σημαίνει φωνάζω πολύ δυνατά ).
Φωτιές ανάβουν και του Αϊ Γιαννιού (24 Ιουνίου), οπότε έχουμε ηλιοστάσιο. Τότε λέγεται «Σήμερα είναι του κλήδονα», που σημαίνει, φήμη, είδηση, αλλά και οιωνός, μαντεία. Κλητών των αρχαίων Ελλήνων είναι η μαντική: «από Κληδόνων φωνών». Πηδούν επάνω από τη φωτιά για να φύγουν οι ψύλλοι και για να έχουν υγεία.
ΑΜΎΝΤΑΙΟ-Μπαμπάρι
αΣτο Αμύνταιο ανάβουν φωτιά της Αγίας Βαρβάρας , ενώ στο Αρβανιτοχώρι τις ημέρες που έχουν καρναβάλια και την ονομάζουν “μπουμπούνα”

Συνέχεια για ανάλογες γιορτές στην αρχαιότητα στο 2ο μέρος…….ακολουθει δε και 3ο μέρος στην συνέχεια

Κοζάνη – Μνήμες, Αναμνήσεις & Εικόνες – Kozani