Κάθε Χριστούγεννα είναι διαφορετικά, όπως και η κάθε στιγμή της ζωής μας .Τίποτα δεν μοιάζει με το χθες με τις απώλειες αγαπημένων προσώπων ειδικά αυτές τι μέρες να στροβιλίζουν το κεφάλι σου. Για μας φέτος μετά από χρόνια στην Κοζάνη ήταν η πρώτη φορά χωρίς τη Ρίτα. Με τα καλαντίσματα να αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να χτυπήσεις το κουδούνι της και του Λευτέρη για να μπεις μέσα στο σπίτι. Μόνο που φέτος τα Χριστούγεννα η Ρίτα ήταν αναπαυμένη εν ειρήνη και δεν χτυπήσαμε το κουδούνι της.
Για να φάμε το κέικ που μας περίμενε, να βγούμε φωτογραφίες, να μιλήσουμε περί ανέμων και υδάτων. Με τη Ρίτα. Έναν άνθρωπο καλοσυνάτο που ήξερε να τιμά το σπίτι και την οικογένειά της, αλλά και να στέκεται στο διπλανό της. Με υπομονή, με χρήσιμες συμβουλές χωρίς να έχει πάνω της καμιά ιδιομορφία. Απλή, σοβαρή, μια παραδοσιακή κοζανίτισσα που αρεσκόταν στις βόλτες και τις κοινωνικές συναναστροφές έστω κι αν η ζωή της ήταν συγκεκριμένη.
Λοιπόν ξέρετε τι θα μας λείψει περισσότερο; Ότι η Ρίτα δεν κουβάλαγε πάνω της παραξενιές, ίσα-ίσα ήταν μετρημένη και σε ισορροπούσε. Είναι αυτό που λέμε νορμάλ , για αυτό και είναι δυσαναπλήρωτη. Γεια σου Ρίτα. Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση.
Ι.Π.