Η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΠΕΘΕ ΚΟΖΑΝΗΣ ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΛΟΓΟΣ
Μια όμορφη κουβέντα για το θέατρο και τις εκφάνσεις του, έκανε στο ράδιοΛόγος και τον Λύσανδρο Ρήγα η καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης Ελένη Δημοπούλου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου . Η ίδια μίλησε για το θέατρο αλλά επίσης σχολίασε και την παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ “Απειλή” , που αναφέρεται στο ρατσισμό και το προσφυγικό.
Αναλυτικότερα, μιλώντας για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου , απάντησε πως απευθύνεται σε όσους αγαπούν το θέατρο, ενώ σχολίασε επί μέρους ότι : “Με αφορμή την ημέρα αυτή και το μήνυμα της ηθοποιού Ιζαμπέλ Ιμπέρ και πως το θέατρο μπορεί να είναι εφαλτήριο για να καταλάβουμε πράγματα που δεν μπορούν να ειπωθούν με διαφορετικό τρόπο , το μήνυμα έρχεται από έναν άνθρωπο που έζησε την τέχνη από πολλές πλευρές. Φέτος και με την επιλογή της “Απειλής” για πρώτο έργο για το 2017, βλέπω να ακολουθώ το μήνυμά της με έναν τρόπο που δεν το περίμενα. Να νοιώθεις ότι σαν καλλιτέχνης ανήκεις σε όλο τον κόσμο. Υπερασπιζόμαστε και αρνητικούς ήρωες. Το 
θέατρο πρέπει να είναι και ένα είδος προστασίας , ένα προστατευόμενο είδος, που πρέπει να διατηρηθεί γιατί μόνο έτσι ακούμε αλήθειες που ταυτιζόμαστε ή ταραζόμαστε και μας ξενίζουν. Η ίδια διατείνεται ότι είναι ένας από τους πολλούς που χρησιμοποιούν το θέατρο ως ανάγκη να υπάρχει. Το θέατρο δεν υπάρχει χάρη σε εμάς, αλλά εμείς υπάρχουν χάρη αυτού. Τo θέατρο επιβιώνει από πολέμους, λογοκρισία, φτώχεια και από κάθε αρνητική κρίση για την τέχνη αν αξίζει να υπάρχει ή όχι. Τόπο για το θέατρο, τελειώνει το μήνυμά της και με αυτό ταυτίστηκα. Το μέλλον της χώρας μας και στις τέχνες και σε όλο το φάσμα των κοινωνικών δομών, είναι να θεωρήσουμε ότι η περιφέρεια είναι το κέντρο και από εκεί διακτινιζόμαστε. Η Κοζάνη και το ΔΗΠΕΘΕ της που πάντα διακρίνεται και χαρακτηρίζεται από τα καλύτερα, έχει δώσει αυτό το στίγμα. Το 2013 ξεκίνησε ο Αγαμέμνονας, μια παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ που πήγε να κατακτήσει την Επίδαυρο, είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Μπορούμε να δείξουμε ότι είμαστε και πρωτοπόροι και συνοδοιπόροι με τα μεγάλα θέατρα όπως το Κρατικό κ.α.”, σημείωσε με νόημα.
Για την απειλή
Πέρυσι στις 23/2 η Κοζάνη έγινε παράδειγμα μιας πόλης για το πως διαχειρίζεται το προσφυγικό, με το δήμο, την κοινωνία και τους εθελοντές τους, είπε αρχικά, σχολιάζοντας τη θεματική “εγώ ο ξένος” , στην οποία εντάσσεται και η παράσταση “Η απειλή” που παίζεται στην Αίθουσα Τέχνης. “Αυτό έγινε χωρίς να φανταστώ πως λ.χ. θα υπήρχε το 
2016 έρευνα από το Εθνικό κέντρο κοινωνικών ερευνών , για το πως νοιώθουμε απέναντι στο διαφορετικό. Η Κοζάνη είναι ένα θετικό πρόσημο για το πως αντιμετώπισε το θέμα αυτό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να δούμε την άλλη πλευρά, που δεν είμαστε εμείς. Το ΔΗΠΕΘΕ δύο μήνες τώρα, σε όλα του τα εκπαιδευτικά προγράμματα, παραστάσεις και σεμινάρια έχουν ως τιμητική αντίληψη “εγώ ο ξένος”. Η απειλή είναι μέρος ενός ολόκληρου προγράμματος”, σημείωσε αναλυτικά η κ. Δημοπούλου, εξηγώντας γιατί διάλεξε το εν λόγω κείμενο: ” Διάλεξα το έργο γιατί είναι σημαντικό να αναδείξουμε ένα βραβευμένο έργο μιας σημαντικής συγγραφέως, έχει μια δόση πρωτοπορίας. Διαλέξαμε το έργο γιατί το πιστέψαμε, είναι πολύ επίκαιρο θέμα που ασχολείται με ήρωες που δεν τους βλέπουμε στην καθημερινότητά μας . Είναι κλεισμένοι μέσα σε ένα διαμέρισμα, μπορούν να οδηγήσουν τα πράγματα μέσα σε ακραίες καταστάσεις αλλά είναι μέσα στην πραγματικότητα. Η απειλή είναι ένα θέμα που έχει σχέση με τους μετανάστες ή τους ξένους που είναι στο διπλανό διαμέρισμα, ή είναι ένα προϊόν που έρχεται μετά από χρόνια ύφεσης; Το θέατρο δεν δίνει απαντήσεις, αλλά ο κάθε θεατής της δίνει ξεχωριστά. Είναι μια παράσταση που θα μας μετατοπίσει. Έχει το στόχο να κάνουμε συζήτηση. Ρωτάει η κ. Παπαδημητρίου στο άρθρο της στον “Π.Λ.” “ποιος είναι αυτός που δημιούργησε τέτοιες τάσεις και συμπεριφορές; Το σύστημα ή οι δικές του επιλογές ζωής;”. Ο καθένας αυτό το απαντάει με το δική του 
κοσμοθεωρία και αντίληψη. Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι , όπου ήρθαμε από την Κωνσταντινούπολη που πέρασαν πολλά χρόνια για να ανοιχτούμε στον έξω κόσμο. Το περιβάλλον μας έβλεπε σαν τούρκους, ενώ εμείς διατηρήσαμε τις αρχές μας. Παρόλα αυτά οι επιλογές ζωής μου άλλαξαν. Πέρα από το οποιοδήποτε σύστημα το οποίο μας επιβάλλεται να μεγαλώσουμε, να ζήσουμε , να εκπαιδευτούμε, η προσωπική επιλογή ζωής του καθενός είναι πάνω από όλα. Οι ήρωες της απειλής διάλεξαν και μόνοι τους, να ζήσουν και να επιβιώσουν μπροστά στην απειλή. Το έργο δείχνει μια υπερβολική, αλλά και άλλοι χαρακτήρες όπως η Μήδεια ή η Μάνα κουράγιο είναι υπερβολικοί. Το θέατρο ασχολείται με το 1% των ηρώων του . Ο θείος Βάνιας που λιώνει στον Τσέχωφ, είναι το 1% από όλους τους ανθρώπους. Το θέατρο έχει την ανάγκη και την υποχρέωση που δεν θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε. Θυμώνω και εγώ με τους ήρωες της “Απειλής”, θέλω να τους πω “γιατί είστε εκεί;”, παρόλα αυτά οι ήρωες υπάρχουν”, ανέφερε αναλυτικά.
Το θέατρο μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους, είπε, επίσης, προσθέτοντας πως: “Δέχθηκα τηλέφωνο από φίλη, λέγοντάς μου ότι ενοχλήθηκε από την παράσταση και έκλεισε την τηλεόραση. Μεγαλειώδεις τέχνη το θέατρο, πρέπει να υπερασπιζόμαστε τους πάντες. Δεν είναι μεγάλα τα νοήματα της παράστασης, είναι οι μικρές καθημερινές λέξεις, όπως το “σταμάτα” που λέει ο ένας σύντροφος στον άλλο, στην παράσταση”.
Επίσης, η Ελένη Δημοπούλου αναφέρθηκε στην ” υποχρέωση” που έχει το ΔΗΠΕΘΕ να τολμάει λέγοντας ακόμη πως “. Είναι πολύ σημαντικό τα έργα του νεοελληνικού θεάτρου να πέφτουν σε σημαντικά χέρια. Το έργο είναι μια κατάθεση και θα έχει μια πορεία , που δεν την ξέρουμε ακριβώς ακόμα”. Να σημειωθεί πως το έργο έχει ήδη έχει δεχθεί σημαντικές προτάσεις, όπως το να παρουσιαστεί στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ως το μόνο ΔΗΠΕΘΕ που θα παρουσιάσει δουλειά του εκεί, ενώ ετοιμάζεται συνεργασία και με το θέατρο Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου.
“Η Κοζάνη ξέρει έντονα τι θα πει προσφυγιά, στην Αθήνα το έργο ίσως το δουν αλλιώς, αλλά δεν είμαστε μόνο εμείς ο κόσμος όλος. Αυτό που μας χωρίζει είναι αυτό που μας ενώνει”.
Β.Σ.
