Εκτενής συνομιλία του γράφοντος με το ύψωμα Μποζ Τεπέ στην κορυφή του οποίου ανέβηκε πρόσφατα για τη θέση, τη μορφή, το όνομα και την ιστορία του από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα.

Πριν από όχι πολύ καιρό ανέβηκα[1] στο ύψωμα Μποζ Τεπέ Ελίμειας. Στάθηκα πάνω στην κορυφή, μέρα καλή, ηλιόλουστη, με μιαν ελαφριά αύρα από το Βορρά που θρόιζε ανάμεσα στα φύλλα των δρυών (ημεράδια στη μακεδονική χωριατική), όταν ένιωσα κάτι να με πλησιάζει. Γύρισα τα μάτια μου, δεν είδα τίποτα. Άκουσα όμως μια φωνή:

Καλώς ήλθες.
Καλώς σε βρήκα.
Ήρθες να κυνηγήσεις τις ορεινές πέρδικες που νωρίτερα τρόμαξαν με την παρουσία σου ή για τον κοκκινολαίμη που σε κοιτούσε περίεργα μέσα από τους θάμνους;
Όχι, δεν το ήθελα να συμβεί, όσο για το πτηνό το μίλησα για λίγο, είχε σταθεί. Τα ζώα καταλαβαίνουν τι άνθρωπος είσαι. Ήρθα για σένα αποκλειστικά, για την Ιστορία σου.
Παράξενο, ελάχιστοι ως τώρα ενδιαφέρθηκαν, ποτέ όμως δεν με ρώτησαν. Ούτε όσοι ανέβαιναν επάνω μου όλους τους αιώνες ούτε οι αξιωματικοί της γεωγραφικής ιστορίας στρατού που με μέτρησαν ούτε όσοι περιδιάβαιναν τους πρόποδές μου.
Συμβαίνει. Οι άνθρωποι διαφέρουν κι έτσι πρέπει. Οι περισσότεροι θεωρούν πως έμβια όντα είναι μόνον οι ίδιοι, εκτός από μερικούς που εγκιβωτίζουν και τα φυτά, ενώ άλλοι βαθύτερα σκεπτόμενοι συμπεριλαμβάνουν και την ύλη.
Έχεις χρόνο και διάθεση να μ΄ ακούσεις;
Απολύτως.
Σε πειράζει αν η αφήγησή μου είναι γραμμική;
Καθόλου. Λεν πως η γραμμική αφήγηση είναι πεπερασμένη, αλλά ποιος εγγυάται ότι αυτοί που αμφισβητούν την χρονική συνέχεια ανήκουν στην πραγματικότητα;

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ