Προς τα πού λοιπόν δείχνει ο δρόμος τώρα;
Χώρεσα σε τρία κουτιά, όλες τις επιτυχίες,όλα τα λάθη, τις στιγμές χαράς, την οικειότητα, την ασφάλεια, όλους όσους μαζί τους ένιωσα τις μέρες ομορφότερες και τα ποτήρια μισογεμάτα, τις φωνές των ανθρώπων που με ηρεμούσαν, τις συμβουλές που με πήγαν ένα βήμα παρακάτω, τα καταπραϋντικά “άστο πάνω μου”, την υποστήριξη της μεγάλης μου οικογένειας, τα ξενύχτια με τους συνεργάτες μου, το πείσμα μου, τα δάκρυα της καθαρίστριας που έκλαιγε τώρα που φεύγω…
Δεν πήρα μαζί μου…. το φόβο, την απώλεια, τα θολά πρόσωπα, τις κλειστές πόρτες, τα “φύγε όσο είναι καιρός”, τα “δεν αξίζει τον κόπο”, τα “δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για αυτό”, τα “δε θα μας αλλάξεις εσύ”, τα “εμείς είμαστε αλλιώς”, τα “δεν είναι αυτά για την επαρχία”.
Αυτά ήταν πολύ βαριά κουτιά και εγώ πολύ μεγάλη για να τα σηκώσω. Άλλωστε κάθε άνθρωπος που συνάντησα κάτι φοβήθηκε, κάτι αγάπησε, κάτι έχασε, κάτι μοιράστηκε όπως κι εγώ. Και όπως έλεγε η μαμά μου, όταν φεύγαμε από την Πόλη και έκλαιγα για αυτά που έχανα, “και με μια χούφτα χώμα φτιάχνεις κήπο, φτάνει να την κρατάς γερά.”.
Ελένη