Tο τροχαίο ατύχημα στη χώρα μας, δεν φαίνεται, παρά τη μείωσή του, να παύει να αποτελεί επικίνδυνο στάδιο επιβίωσής της νεολαίας μας.
Σημειωτέον το όριο ηλικίας που οι νέοι δικαιούνται νόμιμα να οδηγούν στη χώρα μας είναι σχετικά μεγάλο σε σχέση με χώρες που είναι χωρίς ατυχήματα.
Άλλη όμως είναι η συνειδητοποίηση του κινδύνου στις «πολιτισμένες χώρες» και άλλο στη δική μας που τα πάντα είναι χαβαλέ.
Κατ’ αρχάς γεννάται το ερώτημα. Είναι ικανοί για οδήγηση αυτοί που περνούν στις εξετάσεις για απόκτηση διπλώματος; Είναι, δηλαδή, από μόνη της, η δεξιοτεχνία, ικανή να καταστήσει έναν οδηγό, καλό οδηγό;
Υπάρχουν, νεαρά ιδίως άτομα, που διαθέτουν άριστους χρόνους αντίδρασης και γνώσης της οδήγησης, αλλά υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους και αδιαφορούν για τον κίνδυνο.
Ίσως επειδή θεωρούν την άδεια οδήγησης ως έναν σταθμό της ζωής τους, μια εξέταση που θα τους εντάξει στον κόσμο των μεγάλων.
Μια συμπεριφορά περιφρονητική του κινδύνου, που αντιμετωπίζει τα στερεότυπα του επιθετικού και θαρραλέου αρσενικού, που ενδυναμώνει την αρσενική ταυτότητα.
Η ψυχανάλυση παραδέχεται, ότι ο άνθρωπος, ψυχολογικά, αρνείται το θάνατό του. Ο θάνατος αποκλείεται από το πεδίο της συνείδησής του.
Γ’ αυτό πολλές φορές ορισμένα άτομα προσπαθούν να κυριαρχήσουν πάνω στο θάνατο κάνοντας διάφορα επικίνδυνα πράγματα, όπως σπορ, αποστολές, τρελή οδήγηση κλπ.
Όσες φορές δηλαδή εκτεθώ στον κίνδυνο του θανάτου και γλιτώσω απ’ αυτόν, τόσο νιώθω, ότι κυριαρχώ πάνω του. Νιώθω δυνατός, ατρόμητος.
Στην πραγματικότητα, όμως αυτό κρύβει έναν βαθύ φόβο για τον θάνατο που τον προκαλώ για να κυριαρχήσω πάνω σ’ αυτόν.
Στο τέλος ο νέος πείθεται ότι δεν παθαίνει τίποτα, είναι άτρωτος και ρισκάρει. Όσο πάει ρισκάρει και περισσότερο.
Αυτό ψυχολογικά ονομάζεται θετική ενίσχυση με αποτέλεσμα το άτομο να ρισκάρει όλο και περισσότερο μέχρι που θα έρθει η μοιραία στιγμή.
Αυτή, λοιπόν, την αντικοινωνική συμπεριφορά, γιατί τέτοια είναι, προσπαθεί ο ερευνητής να διαγνώσει στις χώρες της ΕΕ.
Ουσιαστικά μιλάμε ότι ένα παιδί δεν θα πάψει να κάνει σούζες, να τρέχει σαν τρελό, να παραβιάζει φανάρια ή να μαρσάρει τη νύχτα και να ξυπνά χιλιάδες ανθρώπους, με την απειλή οποιουδήποτε προστίμου.
Το παιδί αυτό χρειάζεται ψυχολογική θεραπεία και επιστημονική υποστήριξη, να ξεπεράσει τις φοβίες του και την υπαρξιακή του αμφισβήτηση. Δεν χρειάζεται τροχονόμο αλλά ψυχολόγο.
Οι προοδευτικές πολιτείες, ακόμα και η Κύπρος, παραπέμπουν τον παραβάτη με αντικοινωνική συμπεριφορά, στον ψυχολόγο και τότε μόνο οδηγεί αν παρακολουθήσει μερικά σεμινάρια για την ψυχολογική του θεραπεία. Στη χώρα μας τον φορτώνουμε με πρόστιμα, που τα πληρώνει ο μπαμπάς, ο παππούς ή παραμένουν στο Δήμο απλήρωτα.
Ύστερα θα βγει κάποιο αναρμόδιο Υπουργείο να αυξήσει τα πρόστιμα…….